Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης
Τα φανάρια των δρόμων συνεχίζουν ν’ αναβοσβήνουν τις νύχτες
ακόμα και χωρίς κυκλοφορία.
Στην εποχή της πανδημίας
δεν υπάρχουν πια θέατρα,
οι κινηματογράφοι και τα μπαρ έχουν κλείσει.
Ποτέ η πόλη δεν ήταν τόσο ασφαλής.
Στα εμπορικά τα προϊόντα πενθούν,
ακόμα και οι περιοχές με τους ναούς της κατανάλωσης
είναι το καταμεσήμερο έρημες.
Μεμονωμένοι περαστικοί, ασιατικά μασκαρεμένοι,
περιφέρονται σε αργή κίνηση γύρω από τα τετράγωνα,
σαν μίμοι σε μια αρχαία άδεια σκηνή.
Σκληρές δείχνουν τώρα οι προσόψεις των δρόμων,
με τα κομμωτήρια και τα χλωμά
γραφεία, γυμνά στην ακτινογραφική ματιά.
Κάποιος ή κάτι πολιορκεί την πόλη –
ένας εχθρός που μένει αόρατος.
Μόνο γι’ αυτόν γίνεται λόγος,
για τίποτ’ άλλο πια.
Κάθε εκδήλωση δημόσιας ζωής ακυρωμένη,
εκτός από το καθημερινό δελτίο τύπου
και τα μισοάδεια ράφια των σούπερ μάρκετ.
«Σε μια στιγμή μπορεί ν’ αλλάξουν όλα»,
γράφει ένα μικρό κορίτσι στο ημερολόγιο του,
και κάτι ακόμα για ένα κακό όνειρο,
που κατασπαράζει την άνοιξη –
έναν κατ’ οίκον περιορισμό,
που θα τελειώσει, λέει, σύντομα, μα
«Δεν θα ξαναϊδωθούν πια τότε όλοι».
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
