Βάγια δέν ἔχει ἐδῶ νά περιμένεις
γιά φέτος δέ θά πάρεις τό κλαδί σου
τό «ὡσαννά», ἄν ἔλεγες, θυμήσου
μέσα στήν κάμαρή σου θά σωπαίνεις.
Ἴσως νά ψιθυρίσουνε τά χείλη
μιά προσευχή παλιά, λησμονημένη
μοσχοβολιά τό «Κύριε ἐλέησον» μένει
πατρίδα πού θά ὀνειρευτεῖς τό δεῖλι.
Καί τότε ἡ δάφνη ἀπό τό πατρικό σου,
αὐτή πού ἡ μάνα σου εἶχε φυτέψει
καί τῶν Βαγιῶν κανείς δέ θά μαζέψει,
στόν τοῖχο σου ὁλάνθιστη θά γείρει
νά κόψεις λίγο ἀπό τό παραθύρι
πού ἀμύριστο φυλᾶς τό ριζικό σου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
