Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης
Genova / Centro Storico
Αρχαία σκόνη
ζευγαρωμένη με πρόσφατα ούρα.
Το νου σου στα πόδια σου,
γιατί η άσφαλτος ανοίγει απότομα
τόπους τόπους
σε καντούνια δαντικής σύλληψης,
που περπατάς τώρα κι εσύ,
χωρίς εγγύηση αιώνιας επιστροφής.
Καμιά φορά σε ίσκιους σκληρούς
μία μορφή σαν είδωλο καθρέφτη
καταδικασμένη σε ακαριαία παροδικότητα.
Από τις προσόψεις τρέχει ιδρώτας
αδελφικά τυραννισμένων. Σκαλωσιές
και μια ανεξήγητη σιωπή
συγκρατούν μεταξύ τους τα κτήρια.
Κάπου παρατηρείς την επιγραφή:
Είσοδος στον Άδη
με δική σας ευθύνη.
***
Στο πάρκο με τις φλαμουριές
Τα δέντρα – τι να σκέφτονται άραγε,
όταν ο αέρας τους θυμίζει
τι κακό θα τα βρει; Αυτό που ζυγώνει,
είναι ένα δώρο Δαναών όχι χαρμόσυνο μήνυμα, μια άχνα
σαν ανάσα ετοιμοθάνατου.
Τα δέντρα μού δείχνουν αμέριμνα τα φύλλα τους,
γεμάτα χυμούς –το αίμα τους– ,
λες και η ημέρα τους κρατάει αιώνια, ενώ εμείς
βλέπουμε κιόλας το μεγαλείο τους κιτρινισμένο,
σωρούς επικείμενους σκουπιδιών,
φύλλα ανύποπτα πεσμένα στο χώμα, αξιοθρήνητα
σκούζοντας κάτω απ΄τις σόλες μου, παραδομένα στη σήψη,
ανακλημένα
σαν πρεσβευτές ξένης δύναμης,
που ο χρόνος τους
τέλειωσε.
***
Γαρμπής
Μέρα δεν περνά,
να μην επισκεφθεί τον κήπο μου.
Θαλασσινός μουσαφίρης,
περνά πάνω από καράβια,
πάνω από κάμπους. Χοροδιδάσκαλος
των δέντρων, μαέστρος
των κορφών
σκορπά τριγύρω φύλλα
όπως η κυβέρνηση τα χρήματα
του κόσμου:
άστατος χαρακτήρας και αυτός, δίχως μπέσα.
Τρόμος των σύννεφων, παρόλο που
πολλές φορές αυτοκρινόμενος,
ξεσπά στα τζάμια του σπιτιού μου
σε κλάματα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Martine Franck. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
