ΔΙΨΑ
Το νερό της μέρας απ το πρωί στερεύει.
Διψάω όσο χίλιοι Ήλιοι.
Μόλις ρούφηξα μια γερή δόση παγωμένου χρόνου.
Αυτή η φωτογραφία σου λέω είναι από ένστικτο περόνη
Μιλάω μαζί της, μιλώντας μαζί σου
Εξαργυρώνω την ιερότητα της στιγμής με κάτι που δεν υπάρχει
Ανυπόμονοι της Πτώσης συντηρούμε μικρούς θανάτους σε κονσέρβες
Ξυράφι ανθισμένο κόψε! μοίρασε τη δικαιοσύνη σου!
Μόνον έτσι ευλογεί η αγάπη
σπάταλη σε σταυρούς και σε χειρονομίες.
THIRST
Τhe day’s water has been drying up since morning.
I am as thirsty as a thousand Suns.
I have just sipped a good dose of frozen time.
This photo, I’m telling you, is by instinct a grenade pin
I talk to it talking to you
I redeem the moment’s sacredness with something that doesn’t exist
Impatient for the Fall we preserve small deaths
in tins
O blooming razor, cut! Share out your justice!
Only thus does love bless
lavish with crosses and gestures
[Έφη Καλογεροπούλου, Στην εξορία του βλέμματος/Banished look (δίγλωσση έκδοση), μτφρ. Γιάννης Γκούμας, Κουκκίδα. Φωτογραφία: Ida Wyman.]
