Βγάζω τα καλά ποτήρια και φυσάω από μέσα τους τη σκόνη. Μυστικά, κανείς να μην με βλέπει. Μετά τα πλένω καλά στον νεροχύτη και τα σκουπίζω με το ποτηρόπανο, μην άφησε η ανάσα μου κηλίδες. Διάφανα σώματα με λυγερό, καλοφτιαγμένο πόδι και εύρυθμη βάση, τα τοποθετώ ένα προς ένα στο τραπέζι, όπως ορίζουν οι πιο καλοί τρόποι των ανθρώπων. Τα γεμίζω πολύτιμο κρασί, σαν έρθει η ώρα, στάλα-στάλα. Είμαι πολύ προσεκτική, επειδή τα καλά ποτήρια έχουν μια τόσο εύθραυστη, ίσαλο γραμμή, αλλά κι ο οίνος, μπορεί κι εκείνος να θυμώσει αν πάει λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω. Η ανάσα μου, πάντα καλά γαντζωμένη στα χείλη του ποτηριού, σμίγει με την ανάσα του κρασιού κι ασπάζεται όσους πίνουν. Καμιά φορά παρασύρεται και δίνει παθιασμένα τα φιλιά. Οι έρωτες μπερδεύονται, απορούν, στρέφουν την αδειανή ματιά τους γύρω-γύρω. Μετά σβήνουν κι εκείνοι και τα φώτα. Τα καλά ποτήρια πλένονται ξανά, σκουπίζονται, φροντίζουν λίγο και τον εαυτό τους επιτέλους. Η ανάσα μου στα χείλη τους σιγά-σιγά, μέσα στη σκοτεινιά του ντουλαπιού, αργοπεθαίνει. Τα διάφανα σώματα των ποτηριών υπομονετικά θα περιμένουν για έναν ακόμη χρόνο. Μέσα στο ζεστό, ξύλινο ντουλάπι θα ονειρευτούν ξανά την πρωτοχρονιά του μέλλοντος αιώνος. Όταν κρασί, φιλιά, έρωτες, σκόνες, όλα διάφανα, θα αρχίζουν μα ποτέ δεν θα τελειώνουν. Ατρέπτως.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
