Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν ένας σύζυγος για να ελέγξει τη δουλειά μου. Μου είχαν ξανατύχει άντρες που ήθελαν να επιβλέπουν την περιποίηση των γυναικών τους. Αυτός όμως ήταν διαφορετικός. Ενδιαφερόταν και για την παραμικρή λεπτομέρεια. Όσο η αγαπημένη του περίμενε υπομονετικά στη μέσα αίθουσα, εκείνος ρωτούσε για τα προϊόντα που θα χρησιμοποιούσα. Ήθελε να μάθει αν είναι υποαλλεργικά.
«Μια φορά έβγαλε κοκκινίλες από μια πούδρα» είπε.
«Μην ανησυχείτε, όλα τα προϊόντα είναι εξαιρετικής ποιότητας» τον καθησύχασα.
«Δεν έχει ξανακάνει επαγγελματικό μακιγιάζ» μου είπε. «Ούτε καν στον γάμο μας. Της αρέσει το φυσικό αποτέλεσμα».
Του είπα ότι θα κάναμε αυτό που της άρεσε. «Έχει εξάλλου τόση φυσική ομορφιά, παρά την ηλικία της».
Του άρεσε το σχόλιό μου. Έκανε μια γκριμάτσα που θύμιζε χαμόγελο.
«Ας μην καθυστερούμε λοιπόν» είπα και του έδειξα με το βλέμμα την έξοδο.
«Δεν είμαι σίγουρος» συνέχισε εκείνος βγάζοντας μια φωτογραφία από το πορτοφόλι του. «Να, δείτε εδώ. Την είχε βάψει η κόρη μας, στην αποφοίτησή της είναι».
«Όμορφο κορίτσι, να τη χαίρεστε».
«Ίδια η μαμά της, δεν είναι;»
Συμφώνησα μαζί του. Η ομοιότητα εξάλλου ανάμεσα στις δύο γυναίκες της φωτογραφίας ήταν εμφανής.
«Ίσως ένα τέτοιο βάψιμο να είναι ταιριαστό με την περίσταση. Ούτε πολύ απλό, ούτε πολύ κραυγαλέο» μου είπε.
Πήγα να πάρω τη φωτογραφία για να τη δω καλύτερα, αλλά δεν την άφησε. Την έφερε μόνο λίγο πιο κοντά μου. Παρατήρησα το χέρι του· τα σημάδια και τα σπασίματα στο δέρμα, την παραμόρφωση στις αρθρώσεις, τη βέρα στον παράμεσο.
«Πόσα χρόνια είσαστε παντρεμένοι;» ρώτησα.
«Τον περασμένο μήνα γιορτάσαμε τη χρυσή επέτειο» είπε. «Η κόρη μας την είχε βάψει πάλι. Δεν είχα να φέρω μια φωτογραφία από το γλέντι. Τώρα τις βγάζουν όλες με τα κινητά».
«Δεν πειράζει» είπα. «Αυτή που μου δείξατε αρκεί».
Τον άγγιξα απαλά στην πλάτη και προσπάθησα να τον συνοδεύσω ως την εξώπορτα, όμως εκείνος με αγνόησε. Προχώρησε αργά προς τον καναπέ και κάθισε.
«Εγώ θα περιμένω εδώ» είπε κι έβαλε ξανά προσεχτικά τη φωτογραφία στο πορτοφόλι του.
Ήθελα να του πω ότι μπορεί να πάρει ώρα, πως δεν χρειαζόταν να μείνει. Δεν έχω συνηθίσει εξάλλου να έχω ζωντανούς τριγύρω την ώρα που δουλεύω.
Όπως τον είδα όμως σκυφτό να σφίγγει τους κροτάφους, το μόνο που του είπα ήταν «Μείνετε ήσυχος, θα τη φροντίσω». Κι αναρωτήθηκα πάλι πόσος καιρός μπορεί να περάσει από τη στιγμή που κάποιος σταματάει να ζει μέχρι την ώρα που πεθαίνει.
[ Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Vivian Maier. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
