Μια ελάχιστη ιστορία φωνών
που μεταναστεύουν
Παμπάλαιες μαγείες
ανεμίζουν
Χ. Έσσε
Ο Ισιντόρ είναι ένα πρόσωπο μυθικό για τη μικρή του κοινότητα. Περνά τον καιρό του στις κορυφές που είναι αραιός ο άνεμος. Ζωγραφίζει εικόνες από παλιά υποστατικά και αδειανές καλύβες. Καταγράφει όσα κατοίκησαν κάποτε εκείνα τα μέρη.
Ο ήλιος ξυπνά πρώτον απ’ όλους τον Ισιντόρ. Και εκείνος ζωγραφίζει αδιάκοπα τις εικόνες των πρωινών. Και τις πουλά, όσο όσο κάτω στην αγορά, ανάμεσα στους γέρους με τα φυλακισμένα πουλιά που δεν μιλούν τις γλώσσες των ανθρώπων. Οι ζωγραφιές του Ισιντόρ δεν λαθεύουν ποτέ, η ζωγραφική του δεν περιπαίζει, τα χρόνια του μοιάζουν ολόχρυσα.
Τον καιρό της καταιγίδας. Τότε να περιμένεις τον μαύρο ήλιο Ισιντόρ.
Έτσι ειπώθηκε στ’ όνειρό του και όταν φάνηκε ο χάλκινος ανδριάντας του φθινοπώρου θυμήθηκε ο Ισιντόρ πως θα υψωθεί ένας μαύρος ήλιος και η γη του, οι άνθρωποι και οι αγορές, όλα θα σβηστούν από τον χάρτη αυτού του κόσμου. Και ζητά ακροάσεις και φωνάζει στους μάγους της φυλής, να τον ακούσουν, πως αυτός ο ήλιος θα γίνει μαύρος. Όμως ο Ισιντόρ είναι φτιαγμένος από το υλικό των μυστικών, ένα πρόσωπο ξένο απ’ την εποχή του.
Του χαρίσαν τα απαραίτητα για τον χειμώνα και για το καλοκαίρι και για όλες ανεξαιρέτως τις εποχές. Του ζήτησαν να εγκαταλείψει το μικρό χωριό του και αρνήθηκαν να αγοράσουν ποτέ ξανά τις ζωγραφιές του. Ο Ισιντόρ θυμάται τ’ όνειρο και στην αυγή της καταιγίδας προσμένει μαύρον ήλιο, κρατώντας μπογιές και ένα αρχαίο, τεταρτοκύκλιο όργανο για να υπολογίσει τις μοίρες και την απόσταση των μεσημβρινών. Και ίσως την απόσταση ανάμεσα στα φτερά ενός αγγέλου που τώρα λυμαίνεται την ειρηνική του πεδιάδα. Η πτώση του φαντάζει βέβαιη.
Χρόνια μετά τον μαύρον ήλιο, όταν ο Ισιντόρ θα ‘χει χαθεί και όταν ίσως θα ΄χει κερδίσει τη χάρη της βροχής, τη λάμψη της αστραπής εκείνοι που γλίτωσαν απ’ τ΄όνειρο θα στήσουν στην πλατεία του μικρού χωριού τους έναν αχυρένιο άνθρωπο αφιερωμένο στη μνήμη του παιδιού της κορυφογραμμής. Στα πόδια του γέρνουν και κλαίνε, στα πόδια του σκύβουν και λένε μυστικά τις προσευχές. Για τις εφήμερες ψυχές και για τον δαίμονά τους. Τώρα ονομάζουν Ισιντόρ όλα τα παιδιά που γεννιούνται με τον ήλιο. Παντού ζωγραφίζουν τον ήλιο μαύρο και όλοι κοιτάζονται με ένστικτο και εκείνη τη σιωπή που είπαν οι ζωγράφοι πως περιέχει χιλιάδες δυνατότητες και άπειρες φωνές.
Αιώνες μετά στο βάθος του τυφλού σημείου που καθρεφτίζει τον κόσμο.
Ο Μισέλ είναι μόλις 19 ετών μ΄ανήκει στους αιρετικούς του είδους του. Οι ζωγραφιές του, διάσπαρτες μες στην πόλη απεικονίζουν πάντα έναν κατάμαυρο ήλιο. Πότε ισορροπεί στα μαλλιά ενός κοριτσιού με τα χαρακτηριστικά των φυλών του Βόρνεο, πότε κυλά και χάνεται πίσω από ένα ρεαλιστικά ζωγραφισμένο βουνό. Και άλλοτε φέγγει κυρίαρχος στο μέσον της ζωγραφιάς, ουρλιάζοντας μ΄έναν ασυνήθιστο τρόπο. Οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να απαγορέψουν τις ζωγραφιές του. Εντεταλμένα κλιμάκια απ΄τις πιο άξια επανδρωμένες, στρατιωτικές μονάδες ανέλαβαν τον δύσκολο αυτόν ρόλο. Μα είναι άλλοτε ένας κατάμαυρος ήλιος και κάποιες φορές μεταμορφώνεται στ’ άγρυπνο μάτι ενός ερωτευμένου κοριτσιού ή σε μια πρόσοψη ενός μυστικού Μεσσία και ενός καινούριου κόσμου. Και είναι δύσκολο, δύσκολο να τον αρνηθείς.
Σε μια συνέντευξή του ο Μισέλ απ΄τα βάθη μιας έξαλλης, γαλλικής πρωτεύουσας δηλώνει:
Ο μαύρος ήλιος είναι ένας μικρός, μελαγχολικός θεός. Ξέφτισε και συντρίφτηκε πριν χρόνια. Τώρα και πάντα και εις τους ξέφρενους αιώνες που θ΄ακολουθήσουν, με το πρόσχημα αυτού του μαύρου ήλιου που επαναλαμβάνεται στους πίνακες, αποτίεται ένας φόρος τιμής. Μια θολή ομοίωση με τη σιωπηλή ζωή. Ας πούμε πως τ’ όνομά του είναι Ισιντόρ και πως διαθέτει άπειρα μάτια και καρδιές.
Οι δηλώσεις δημοσιεύτηκαν στο πρακτορείο Patagonia και αναπαράχθηκαν σε όλες τις γνωστές γλώσσες του καινούριου μας κόσμου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
