Θερμοκρασία πεζοδρομίου.
Μισάνοιχτα δάχτυλα ταΐζουν λείψανα
χυμό πορτοκάλι κι ανάσα πάγου
κροταλίζουν τα κόκαλα με ήχο ντόμινο
στους τσιμεντένιους πόρους
κι ένα μακρόσυρτο βουητό
διαλύει την πόλη
καθώς ξημερώνει απένταρη από αισθήσεις
μαρμαρωμένη στον ήλιο απέναντι
μες στο ειρωνικό ψύχος
κρυώνουν ως και τ’ αγάλματα
κι οι ορδές των όρθιων χωρίς σφυγμό
τραγουδούν παράφωνα μεσημέρια
και νύχτες ζεστές
κι είναι πρωί η ώρα του γλυκού
κέικ δαμάσκηνο και μπόλικο σιρόπι
για τη χώνεψη
φουσκωμένα μάγουλα το βλέμμα κλείνουν
κάτοψη του παραγινωμένου ανθρώπου
γεμάτος πόσιμο νερό από τους υπονόμους
κι ευαισθησίες ληγμένες
από τον καιρό που ο φούρναρης είχε φούρνο
τα ταβάνια ήταν ψηλά με τις ψυχές
και το παιδί γελούσε.
Ξεχάστηκα σε κάποιον ουρανό
με ξύπνησαν αποδημητικά πουλιά
κι η μυρωδιά του σάπιου.
Οι φλέβες μου γεμίζουν αίμα.
Θερμοκρασία δωματίου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
