Ανήμερα Αγίου Ελευθερίου, κάτι αναμένεται ν’ απελευθερωθεί
σ’ ανάμνηση του Ξηρολόφου.
Πού είμαι ’γω, πού είσαι συ! Να σου ταλαντευόμενοι ωσάν καΐκι
ανοικτά σε πέ-
Λαγο φουρτουνιασμένο,
Όψιμα μ’ αναπόδραστα εκπίπτουμε εαυτού. Αλλού ο φανός
Σβηστός αλλού το ξάρτι τσακισμένο.
– Άνθρωποι στη θάλασσααα…
– Αφήστε τους ν’ ανταριαστούν! Αφήστε τους. Απ’ τα σκοτάδια
πάντα κάποιοι βγαίνουν
Φωτιστές κι απ’ τα ναυάγια ποντοπόροι
[Κλαράκι γης αν σ’ ακουμπά]
Πάνω απαράλλαχτα ξωκλήσι με κυπάρισσο∙ Στο μάτι ασπίδα και
σπαθί σαν
Τα λογιάσουν ξεθαρρεύουν
Άνεμοι ξώφαλτσα, δήθεν αδιάφορα, τους προσ-
Περνούν κι ασθμαίνοντας συλλείτουργο στο μόλο παν να στήσουν.
Η τραμουντάνα
Η όστρια -σε σύγκρουση μετωπική- σκύβουν να μηρυκάσουν
παφλασμό κι
Η μια την άλλη σμίγουν. Στ’ ανάμεσο, χλωρό φιλί της θυμαριάς
εποπτεύει τ’
Αντερείσματα.
Για δες πώς εμφιλοχωρεί ο γλάρος στα ύδατα με ψάρι την πείνα να
μερέψει! Ίδιος
Μετάνοια π’ απαλύνει την καρδιά αφού πρωτύτερα ξεσκίσει της
συνήθειας το
Πουρί.
Η πλάση κάθε που ξυπνά καινούργιο ξαναγράφει τ’ αναγνωστικό!
Έλα, μελετημένοι πια εδώ στο κλινοσκέπασμα της αύρας και της
ευωδιάς να
Εκστασιαστούμε. Τώρα π’ αντάμωσαν οι κατάντιες μας, άλλη
αξιο-
Πρέπεια τί τη θες!
Αληθινό είναι αυτό που μένει ως καταλάγιασμα στο σκονισμένο
παραθύρι
Την επαύριον της μπόρας.
Εκείνο που μετρά το βόμβο του ωκεανού κι αρπάζει το γυαλιστερό,
απ’ τα πολλά
Γραπώματα, κουπί να του ριχτεί.
Άλλωστε, βρήκαμε μπουνάτσα ξεβρασμένη στο κλαράκι να ζητά λίγη
ανθρωπιά,
Που ’χει αλιεύσει απ’ το πουγκί της, να μας δώσει.
Τί αξιοπρεπέστερο απ’ αυτό μπορούσε να συμβεί;
Ανήμερα Αγίου Ελευθερίου, πάντοτε…
Κάτι εκεί βαθιά προσμένει ν’ απελευθερωθεί.
(10 – 11 Δεκεμβρίου 2018)
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
