Τα χέρια τους μικρά, κρύβονται στις παλάμες του καθώς τους κρατά στα ρηχά της θάλασσας το καλοκαίρι.
Κράτημα γερό και σταθερό απ’ τη μια, του σφίγγει το χέρι με δύναμη και σιγουριά.
«Άμα η ανέχεια σου ‘χει χτυπήσει την πόρτα κι έχει στρογγυλοκαθίσει για τα καλά στο σπίτι, σου περνά τη θηλιά στο λαιμό για ένα πεντακοσάρι, τόσα ζήτησε το γραφείο τελετών και σου ‘κανε τη χάρη για δόσεις, επειδή γνώριζε τον πατέρα από τη γειτονιά κι εσύ απελπισμένος για την πρώτη δόση μπροστά, να ξαμολιέσαι για έρανο στο σόι, στην ανάγκη μισή ντροπή δική τους, μισή δική σου λες, για να εξασφαλίσεις το οικονομικό, με καπλαμά, όπως σου ‘πε το κοράκι του γραφείου δειγματίζοντάς σου τις κάσες, για ανθοστολισμούς και τέτοια ούτε να το συζητάς, το μενού περιλαμβάνει μια ανθοδέσμη με κρίνους δίπλα στο στάρι και τη φωτογραφία και το γραφείο σου κάνει δώρο τα λουλούδια για τους συγγενείς, άκου να δεις, στο κυλικείο καφές και παξιμάδι. Α, ρε πατέρα το κιμπαριλίκι σου το πήρες μαζί σου!»
Χαλαρό το άλλο χεράκι, σχεδόν ανοιχτό, αφήνεται στη δική του έγνοια να το βαστάξει, να το προφυλάξει απ’ τα κύματα.
«Αν είχα το φλασκί της κωλότσεπης, δυο τρεις γουλιές τσίπουρο θα κάναν τη δουλειά τους πριν τη κηδεία. Όσο σκέφτομαι το άθλιο κονιάκ του κυλικείου! Ας είναι! Το κουστούμι του πατέρα φαίνεται φθαρμένο. Έπρεπε να του ‘χαμε αγοράσει καινούριο. Ο πατέρας ήταν άρχοντας. Φτωχός αλλά άρχοντας. Δεν ήθελε να τον λυπούνται. Τη γλέντησε τη φτώχεια του. Να μη γλεντήσει και το θάνατό του; Γι’ αυτό και το ρολόι που μου ‘δωσε, δεν το κράτησα. Ας είναι! Του το’βαλα στην τσέπη του γιλέκου. Ήθελα να νιώθω το ασημένιο αλυσιδάκι να κρέμεται. Ενθύμιο του παππού απ’ την Σμύρνη. Λειτουργούσε ακόμη. Ας είναι! Δε θέλω να τον ανοίξουν . Θέλω να τον θυμάμαι γερό. Να ξαποσταίνει μετά την οικοδομή. Να κάθεται αντίκρυ στο τραπέζι. Να με κοιτά. Να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας με το κρασί. Δεν είναι!»
Κι όταν τους σηκώνει ψηλά σαν τα ψάρια στο αφρό, εκείνοι ξεκαρδίζονται και χτυπούν τα πόδια δέρνοντας το κύμα. Κι όταν το ένα χέρι αφήνει το δικό του για να παλέψει μόνο του, στο άλλο νιώθει και τα δυο χεράκια να κρέμονται απ’ το μπράτσο του, από φόβο μη γλιστρήσουν.
Ωραία χρόνια!
Τώρα, το «Φιλάκι μπαμπά!» γίνεται ασπασμός στο Δεύτε…
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Robert Motherwell. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
