Κοντεύουν εννιά μήνες. Εννιά μήνες από τότε που με μια κλοτσιά την έριξες σε βαθύ και σκοτεινό πηγάδι, άπατο. Νεκρή η φαντασία. Γυμνή από λέξεις στο πηγάδι της σιωπής.
Θα μπορούσε να είναι και κύηση. Μια γκαστριά ατέλειωτων βδομάδων.
Κυοφορείς τον χρόνο, τον πόνο, την αρρώστια και την αθλιότητά σου, τον θάνατό σου. Κυοφορείς την αλήθεια που της πέταξες ξεδιάντροπα στη μούρη, σαν επιδειξίας. Την αποτρόπαια εικόνα του προσώπου σου στο ύψος των γεννητικών οργάνων, τα μάτια σου ζαρωμένοι όρχεις κι η αυστηρή σου μύτη ένας φαλλός πεσμένος. Στόμα δεν έχεις, όχι τουλάχιστον με την έννοια την κοινή. Ένα μαύρο, σκοτεινό πηγάδι έγινε το στόμα σου, στεγνό (όχι ξερό, όχι άνυδρο, καθόλου ρ). Αυτό που σε κατάπιε.
Κυοφορείς αγγέλους και τέρατα, ήλιους και σκοτάδια, κρύες ταφόπλακες και αγελαδίσιες σβουνιές.
Γκαστρώθηκες. Περπατάς και νιώθεις τον πόνο στη μέση. Το πόδι του πατέρα σε κλοτσάει δυνατά και σου πιέζει το διάφραγμα, το κεφάλι της μάνας σου ζουλάει τα πλευρά και τα μαλλιά της προδομένης σου νεκρής σου φέρνουν αναγούλα. Δεν έφταιγες για την αγάπη που δεν ήξερες. «Ηρέμησε. Προχώρα. Ανασούλες», δίνεις κουράγιο στο ταλαίπωρο σαρκίο σου να σύρει την τεράστια κοιλιά. Ίσως αν έβρισκες κανένα παγκάκι.
Λίγες μέρες ακόμα και θα γίνεις μητέρα. Άντρας και μητέρα. Ησυχία στο νεκροταφείο. Δίπλα στην αίθουσα τοκετών ο νεκροθάλαμος. Τα κλειστά μάτια της μάνας. Το καπέλο του πατέρα στον καλόγερο. Στη χτένα ακόμα τα μαλλιά της.
fallstreak hole. Σταγονίδια νερού στο σύννεφο αρχίζουν να παγώνουν και δημιουργούν κρυστάλλους. Αυτοί με τη σειρά τους, προκαλούν την εξάτμιση των σταγονιδίων που τα περιβάλλουν. Φαντάζεσαι μια αλυσιδωτή αντίδραση και να μια κυκλική οπή. Τα σύννεφα μπορεί να συγκρατούν μέσα τους μικροσκοπικά σταγονίδια νερού, ακόμη και σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Τα σταγονίδια αυτά «θέλουν» να παγώσουν, αλλά κανένα τους δεν θέλει την αρχή να κάνει. Όταν το ένα τελικά πάρει τη μεγάλη απόφαση, πυροδοτείται μια αλυσιδωτή αντίδραση κι ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Ντόμινο σωστό, ό,τι έχτιζες σωριάζεται μεμιάς.
Τη στιγμή του τοκετού θα τη νιώσεις από τις ωδίνες που προηγούνται και από την τρύπα που θα δεις στα σύννεφα. Μην τρομάξεις. Τίποτα δεν θα γεννήσεις δίχως πόνο. Τους κουβαλάς μες στην κοιλιά σου όλους τους νεκρούς. Θα τους γεννήσεις. Ηρέμησε. Προχώρα. Ανασούλες. Και όσα δάκρυα δεν έχυσες είν’ όλα μαζεμένα στην κοιλιά σου και τα ρουφάει το έμβρυο και μεγαλώνει και βγάζει νύχια, δόντια κι ένα ζευγάρι ατσάλινα φτερά.
