Mετάφραση: Aσημίνα Ξηρογιάννη
Η μητέρα μου είπε: «Φυσικά,
μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά ο πατέρας σου
έχει μια κηλίδα στον πνεύμονά του»
Μάης, 1955: o πατέρας μου
στα πενήντα ένα του δεν μπορούσε ποτέ
να μιλήσει για τρομαχτικά πράγματα χωρίς να κλάψει.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι,
τον φίλησα στο μάγουλο, κάτι που δεν συνήθιζα.
Σ’ ένα γράμμα της η μητέρα μου
μου ζήτησε να μην τον φιλήσω ξανά
γιατί αυτό τον έκανε λυπημένο.
Σε δυο βδομάδες, η διερευνητική εξέταση
αποκάλυψε μια μη χειρουργήσιμη βλάβη.
Οι γιατροί ποτέ δεν του είπαν κάτι
κι εκείνος ποτέ δεν ρώτησε,
αλλά διάβασε τον Οικιακό Ιατρικό Οδηγό .
Επτά μήνες αργότερα,
αμέσως μετά τα γενέθλια των πενήντα δύο του χρόνων,
η ακοή και η όρασή του μειώθηκαν,
η φωνή του έγινε ψιθυριστή,
χρησιμοποιούσε βοηθητικό πι και είχε μαζί του το χάπι.
Πάντα έβηχε και τρεις μέρες
πριν πεθάνει – είπε:
« Αν κάτι μου συμβεί…».
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.