Κάθε βράδυ, το κορίτσι σήκωνε στα χέρια την πνιγηρή ατμόσφαιρα, την έκρυβε στον κόρφο της και απεσταγμένη, την άφηνε να διαρρέει στο ημιυπόγειο· εκεί όπου τα τετραγωνικά ασφυκτιούσαν στην πρόσθεση και τα κεφάλια στον πολλαπλασιασμό. Ολόγυρά, φωνές και χνώτα έγλυφαν την ξινόγλυκη μυρωδιά της από γιασεμί και ιδρώτα, κι αφού την ανάδευαν για λίγο γύρω απ’τα ούλα, την κρεμούσαν στα χείλη του ποτηριού. Κάθε βράδυ, οι πελάτες κράδαιναν στα χέρια ένα κομμάτι κάρβουνο, της σήκωναν τη φούστα και στο λευκό θύλακα πίσω απ’το γόνατο, έγραφαν: ένα συν ένα, επιθυμία συν διαταγή, διαταγή συν εκτέλεση. Προς το ξημέρωμα, το κορίτσι άρχιζε το μέτρημα· έκοβε το λογαριασμό, έκοβε τα χέρια ─ τα δικά της για ξεκούραση, τα δικά τους για κλάδεμα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
