Άκουσα κάποιαν υγρή και παγερή και έρημη νύχτα, ένα πουλάκι, να τραγουδά άγρυπνα, τόσο γλυκά και πονετικά (πού τη βρήκε τη δύναμη να σταθεί, σε ποιο κλαδάκι;)∙ με όλη του την ψυχή να τραγουδά.
Άνοιξα τότε το παράθυρο και κοίταξα έξω: όλα ήταν υγρά και παγερά και σκοτεινά.
Μα αυτό συνέχισε να τραγουδά, άγρυπνα, ακατάπαυστα. Ώσπου το ρώτησα:
«Πού βρίσκεις τη δύναμη μέσα στο κρύο να τραγουδάς τόσο γλυκά και πονετικά; Πού στέκεσαι λοιπόν, σε ποιο δέντρο, σε ποιο κλαδάκι;».
Κι ευθύς εκείνο μου αποκρίθηκε:
«Πάνω στο ξύλο του Σταυρού, ξύλο του Παραδείσου».
Βενετία, 31 Μαρτίου 2018
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
