Το καλοκαίρι του 2001 νοικιάζαμε ένα σπιτάκι στην περιοχή του Μαρκόπουλου Ωρωπού. Είχαμε τότε τρία μικρά παιδιά. Ένα απόγευμα ο αδελφός του ιδιοκτήτη που διέμενε στην παράπλευρη οικία, μας αφηγούνταν οικογενειακές ιστορίες διατρέχοντας το γενεαλογικό του δέντρο. Ένιωθε, θαρρείς, ευτυχία μνημονεύοντας την αξία και την επιφάνεια στενών του συγγενών. Ο ένας αδελφός του είχε γίνει εφέτης στα διοικητικά δικαστήρια, ο άλλος του αδελφός καθηγητής πανεπιστημίου στη Φιλοσοφική, ο άλλος… άχ ! ο άλλος, ο μικρότερος, με πολύ σημαντικές σπουδές, με πολλά χαρίσματα, με εκπληκτικές δυνατότητες, είχε φύγει πρώιμα και ξαφνικά από τη ζωή. Με τον μικρότερο αδελφό μάλιστα απόσωσε τον λόγο του σχολιάζοντας περίλυπος «Κρίμα, ο Α. είχε τόσο πολλές προοπτικές!».
Όταν μείναμε μόνοι μας, εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλο την απορία μας: «Καλά ο αδελφός του πέθανε νέος και αυτός δείχνει περίλυπος για τις προοπτικές;», «Ποιος τον ξέρει, έχει λύπη και για το ένα και για το άλλο, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και δεν είναι αμελητέο το έργο που μπορεί να αφήσει κανείς σε αυτόν τον κόσμο…».
Σήμερα επανέρχομαι σε εκείνη την εξομολόγηση και καταλήγω: «Η αξία ενός ανθρώπου αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι προοπτικές αυτού του κόσμου».
Αθήνα, 16 Φεβρουαρίου 2018
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Courtney Roy.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
