Μετάφραση: Μαριάννα Πλιάκου , Jane Gregersen
ΠΑΖΑΡΕΜΑ
Ένας άντρας ξεδιαλέγει ένα σκληρόδετο τόμο της Σιμόν Βέιλ του ’53, σκουπίζει το μπλε, λερωμένο δέρμα του. «Θαμμένο ήταν», λέει ο πωλητής, «σε μια αυλή μαζί μ’ αυτά τ’ άλλα βιβλία. Δύο πιτσιρίκια τα έφεραν σ’ ένα καρότσι». Ο άντρας γνέφει – ιστορία συνηθισμένη έντεκα χρόνια μετά τον Πινοσέτ: η εκταφή, σε αυλή ή υπόγειο, βιβλίου θαμμένου από φόβο, που ξεπουλιέται βιαστικά όπως τα έπιπλα των πεθαμένων.
«Θα σου δώσω 500 πέσος», λέει στον πωλητή, η αξία ενός παγωτού, ενός μικρού πακέτου μέντες.
Αυτός αντιστέκεται σφίγγοντάς το, σκεφτόμενος τη δική του έκδοση της ‘Ανάγκης για Ρίζες’, τη νύχτα που η κόρη του έκαψε το βιβλίο σ’ ένα λάκκο πίσω, μία ώρα πριν ψάξουν το σπίτι οι στρατιώτες. Τη στιγμή που μπήκαν το μύρισε – ο καπνός ακόμα στα μαλλιά της.
~~~
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ AUGUSTO
Μέσα σε μία ώρα, κόσμος καίει λάστιχα στους δρόμους,
άλλοι διαλέγουν κρίνους και προσευχές
για την κηδεία του. Πίσω στη Νέα Υόρκη, οι δύο μας
απολαμβάνουμε με την ησυχία μας αυγόφετες κι ένα μπολ αρχινημένα
κόκκινα σταφύλια˙ έξω, ο επίμονος θρήνος ενός ασθενοφόρου.
Έτσι είναι το τέλος εποχής:
αυτή η ησυχία μέσα – κι έξω – μια σειρήνα που περνά,
ο ήχος της γεμίζοντας τo έτοιμo στόμα μας.
~~~
ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Στη δίκη, με βρήκαν ένοχη για το Μ.
Είμαι.
Το Μ ονομαζόταν Β εν απουσία του Α και λόγω πρόσφατης αποστροφής στo Γ.
Η δικαστής φορούσε ασημένια φιλιγκράν σκουλαρήκια.
Η δημοσιογράφος ήταν τόσο λεπτή που έκλεινε σαν κουρτίνα όταν γύριζε στην καρέκλα.
Όσο για το Υ, ο χρόνος μπορεί να χωρίσει τα πάντα σε πάμπολλα μέρη, πορτοκάλι με άπειρα κομμάτια.
Και το Μ, τ’ ομολογώ, μου έδωσε τόσο χορταστική κι αναπάντεχη ευχαρίστηση που μπορεί να το κάνω πάλι, ξανά και ξανά.
~~~
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Garry Winogrand. Idra Novey: βραβευμένη σύγχρονη Αμερικανίδα ποιήτρια, συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει ζήσει στη Χιλή, Βραζιλία, και Νέα Υόρκη, διδάσκοντας σε πανεπιστήμια (Πρίνστον, Κολούμπια). Η φωνή της άμεση, ανθρώπινη, πολιτική, αυθεντική.]
