Έχει βαθιές ρωγμές το σπίτι
της μητέρας
στους τοίχους
και στο σώμα
στα εικονίσματα
κρύβονται πρόσωπα
και από πίσω θλιμμένα
πρόσωπα
μικρές μπαμπούσκες
κακοποιημένες
άλλες στοχαστικές
και προβληματισμένες,
πάντα μόνες
βγάζει η μια την καρδιά
της άλλης
αναπαράγονται
και μεταλλάσσονται
σε κρέας
στις μηχανές της νύχτας
τρώνε τα στήθη
πετάνε τις καρδιές τους
στο σαλόνι
που μαζευόμαστε οι συγγενείς
Τα μεσάνυχτα βγαίνει ο πατέρας
ασφαλιστής
πρώην υπάλληλος της ΔΕΗ
ο παππούς τον συνοδεύει
άγιος άνθρωπος
αντάρτης ζόμπι
κι ανθρακωρύχος
δεν σκότωσε πολλούς
λίγους στην κόψη του βουνού
κι άλλους δυο στο καφενείο
δεν ζει πια στις μνήμες
πέθανε από ασφυξία
στις στοές της Ρουρ
με μια σύνταξη γερή
κι έλλειψη αγάπης
Βγαίνω κι εγώ
χωρίς μουστάκι
στο ρόλο του υιού
κοιτώ το πάτωμα
τις άκρες
των ποδιών
δερμάτινα παπούτσια
Camper
από κάτω
τα νύχια κομμένα
κάλτσες με τρύπες
όπως το δέρμα
στην ζώνη της ζωής
και μια σταγόνα εσπρέσο
στο πουκάμισο
αυτή, η περιουσία μου
δεν έχω απογόνους
δεν έχω μέλλον
δεν έχω πεθερά
δεν έχω ιστορία
Στο σπίτι της μητέρας
στριμώχνομαι με άλλους πολλούς
κάποιοι ζουν απ’ έξω
κάποιοι από μέσα
κολλάω στους τοίχους
στοιχειώνω στους σοφάδες
τρώω ασβέστη
ρεύομαι την πίκρα
μιλάω στα κάδρα
στις μπαμπούσκες χωρίς αυτιά
και μάτια
κολυμπάω στα κύματα
στις ορμές της ιστορίας
Έχουν ρωγμές οι τοίχοι
στο σπίτι της μητέρας
αραιώσαμε
και μείναμε σκιές
κάποιοι άνθρωποι
και στόματα
που βγάζουν ήχους
σαν σύρσιμο ατσαλιού
στην άσφαλτο
ένας γνωστός από μακριά
ένα χέρι
ένα μαντήλι στον αέρα
ένα καράβι αποχαιρέτα
ένα μάτι, ένα στόμα
μια ρωγμή από πάνω
σχισμένο σεντόνι
ο ουρανός
και τα δέντρα πέφτουν
σαν αστέρια
οι μπαμπούσκες
βγάζουν από τα σωθικά τους
τις μικρές σιαμαίες αδελφές τους
κι ένας αυτιστικός άγγελος
μιλάει με νοήματα
στα σκυλιά
για την αγάπη
των ανθρώπων
πάντα κοιτούσαμε το μέλλον
τώρα δεν βλέπουμε το παρόν
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. H φωτογραφία από την ταινία Mamá cumple cien años του Carlos Saura (1979).]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
