96
Ἐνθάδε Βασιλίοιο Βασίλιον ἀρχιερῆα
θέντο με Καισαρέες, Γρηγορίοιο φίλον,
ὃν περὶ κῆρι φίλησα· Θεὸς δέ οἱ ὄλβια δοίη
ἄλλα τε καὶ ζωῆς ὡς τάχος ἀντιάσαι
ἡμετέρης. τί δ’ ὄνειαρ ἐπὶ χθονὶ δηθύνοντα
τήκεσθ’ οὐρανίης μνωόμενον φιλίης;
⊗
Ἐδῶ οἱ Καισαρεῖς ἀπέθεσαν ἐμένα,
τὸν Βασίλειο τοῦ Βασιλείου, τὸν ἀρχιερέα· τοῦ Γρηγορίου τὸν φίλο·
τὸν ἐπιστήθιο· εἴθε κι ἄλλα πλούσια δῶρα νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς
καὶ τῆς δικῆς μου ζωῆς –σύντομα– τὴ χαρὰ ν’ ἀνταμώσει.
Τί ὠφελεῖται, ἄραγε, ἂν χρονίζοντας στὴ γῆ,
λιώνει ἀπὸ πόθο οὐράνιας φιλίας;
92
Σῶμα δίχα ψυχῆς ζώειν πάρος ἢ ἐμὲ σεῖο,
Βασίλιε, Χριστοῦ λάτρι φίλ’, ὠιόμην·
ἀλλ’ ἔτλην καὶ ἔμεινα. τί μέλλομεν; οὔ μ’ ἀναείρας
θήσεις ἐς μακάρων σήν τε χοροστασίην;
μή με λίπῃς, μή, τύμβον ἐπόμνυμι· οὔποτε σεῖο
λήσομαι, οὐδ’ ἐθέλων. Γρηγορίοιο λόγος.
⊗
Πιὸ φυσικό, παλιὰ θὰ μοῦ φαινόταν, τὸ σῶμα νὰ ζεῖ χώρια ἀπ’ τὴν ψυχὴ
παρὰ ἐγὼ ἀπ’ ἐσένα, Βασίλειε τοῦ Χριστοῦ λάτρη, φίλε·
Ὅμως ἄντεξα κι ἔμεινα ἐδῶ καὶ ζῶ. Τί ἄλλο νὰ περιμένουμε; Δὲν θὰ μὲ ἀνασηκώσεις
γιὰ νὰ μὲ θέσεις ἀνάμεσα στὶς μακάριες ψυχές, στὴ χορεία τὴ δική σου;
Μὴ μὲ ἀφήσεις, μή, στὸν τάφο σου μὲ ὅρκο δένομαι·
Νὰ μὴ σὲ ξεχάσω ποτέ, μὴ γένοιτο, ἀκόμα κι ἂν τὸ θελήσω. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Γρηγορίου.
23
Οὐ μόσχων θυσίην σκιοειδέα οὐδὲ χιμάρρων
οὐδὲ πρωτοτόκων Νόνν’ ἀνέθηκε Θεῶ˙
ταῦτα νόμος προτέροισιν, ὅτ’ εἰκόνες˙ ἡ δ’ ἄρ’ ἑαυτὴν
δῶκεν ὅλην˙ βιότῳ μάνθανε καὶ θανάτῳ.
Δὲν άφιέρωσε στὸν Θεὸ ἡ Νόννα*
μόσχων θυσία σκοτεινὴ ἢ ἐριφίων ἀρσενικῶν ἢ πρωτοτόκων˙
ὅλα αὐτὰ ἦταν νόμος στὸν κόσμο τὸν κατείδωλο˙ ὄχι, αὐτὴ
ἔδωσε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της˙ καὶ μάθαινε τώρα ἐσύ, μάθαινε, ἀπὸ ἅγια βιοτὴ καὶ θάνατο.
[*Πρόκειται γιὰ τὴν Ἁγία Νόννα – μητέρα τοῦ Ἁγίου. Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
