Τις προάλλες καθώς ανηφόριζα την 28ης, στο φανάρι της διασταύρωσης με τη Χαριλάου Τρικούπη ένιωσα ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα προσπαθούσε σημαντικό να γίνει. Δεν είδα το πρόσωπο. Έχω μια δυσκολία στην εστίαση. Κι έπειτα ήταν κι αυτή η επιτηδευμένη προσπάθεια επίτευξης του σημαντικού που μου δημιουργεί μία αποστροφή. Ως εκ τούτου δεν είμαι καν βεβαία περί του φύλου του προσώπου. (Για τέτοια αποστροφή γίνεται λόγος). Άρρεν; Ή μήπως θήλυ; Και τώρα ακόμα που την ανάμνησή του προσπαθώ να ανασυστήσω, συναρμολογουμένης εκ νέου της αποστροφής εκείνης, δεν είμαι διόλου σίγουρη. Άνδρας; Ίσως. Είχε ωστόσο μία αύρα απολύτως θηλυκή. Μια ηδυπάθεια που θύμιζε αναγνώσματα σπουδαία για μπορντέλα. Την πανσιόν Εύα του Καμιλλέρι ή ίσως το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών του Καβαμπάτα. Γυναίκα; Γιατί όχι; Μάλλον γυναίκα. Ένα βαρβάτο θηλυκό πάνω στην πλήρη ακμή του ‒την τόσο αρρενωπή στην εποχή μας‒ αν και, μάλλον, ξεχειλωμένη.
Το βλέμμα, ωστόσο, στην εξόφθαλμη προσπάθεια να αποκτήσει σημασία, θα ήταν, ίσως, άξιο κάποιας μικρής αναφοράς, αφού το φύλο παραμένει ένα αίνιγμα. Το βλέμμα που ένιωσα χωρίς να δω. Σαν μια υπόμνηση για κάτι ολότελα στη λήθη πεταμένο, κάτι ασήμαντο.
Έφταιξε εκείνο το περιστέρι. Σίγουρα θηλυκό. Αυτό την προσοχή μου τράβηξε καθώς προσπαθούσε να κινηθεί στο πεζοδρόμιο της 28ης. Άθλιο πεζοδρόμιο γεμάτο κολλημένες τσίχλες και γόπες που δεν πέρασαν ακόμα να μαζέψουν. Αυτό το περιστέρι ήταν η αιτία για όλα τα χαμένα. Τα κενά της μνήμης και του αέρος τα κενά που έδιναν στην πτήση ένα κάποιο ενδιαφέρον, δίχως προσπάθεια καμία.
Κι ίσως στο τέλος έφταιξε και το φανάρι που ήταν πράσινο για τους πεζούς (κόκκινο μόνο για τους ποιητές) και τίποτα δεν θα μπορούσε να με σταματήσει. Ας μείνει αμνημόνευτο λοιπόν κι ας όψονται τα περιστέρια.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
