Παρέλαση
Μια βιτρίνα
Ένα άγαλμα
Ένα Όχι
Ένα Ναι
Ένας άγνωστος
Μία ιστορία
Μία σημαία
Επαναλαμβάνω
Το ποίημα.
Nοέμβρης 2017
Αν ερχόντουσαν
Τα πάνω κάτω
Θα ήταν Μάρτιος
Το κορίτσι θα περίμενε στο σταθμό
Η πόρτα θ’ άνοιγε
Βλέποντας στον καθρέφτη
Τα κορμιά τους
Τα ρούχα τους διπλωμένα
Τις ανάσες τους στο κομοδίνο
Τη θάλασσα
Τη θάλασσα;
Γιατί δε βλέπει τη θάλασσα
το κορίτσι
άνοιγε πάντα λίγο
να μπει φως
να τη κι η θάλασσα
Νοέμβρη ή αλλιώς Μάρτη
Στα μαξιλάρια τους
Την είχαν αφήσει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Anka Zhuravleva.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
