Βλέπονταν ὅλο καί πιό συχνά∙ παραδόξως, μετά τίς συναντήσεις, κάθε φορά ὅλο καί πιό γοργά, τά χαρακτηριστικά της ἐξαχνώνονταν. Ἔμοιαζε ἡ μνήμη του μαζί της σπόγγος∙ ἤ, ἁπλῶς δέν κατέγραφε τίποτε ἀπό ἐκείνην, ὅπως συμβαίνει καί στόν ἑαυτό, ὅταν δέν ἀντικαθρεφτίζεται. Μᾶλλον εἶχαν πάψει νά ’ναι καθρέφτης ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου…
Πάντως, ἡ δραστική της ἐξάχνωση τούς ὅριζε νά ’ναι ὅλο καί συχνότερα μαζί. Ταυτοχρόνως, ἀνεπαίσθητα, τό κοινό παρελθόν εἶχε καταργηθεῖ∙ ἀνάμεσά τους παρόν· συντελικό!
Κάπως ἔτσι, ὅμοια μέ τό πρίν, ἐξαφανίστηκε καί τό μετά· τό ὁποῖο, ἄν τό καλοσκεφτεῖ κανείς, δέν ὑπάρχει. Κι ὄχι μονάχα ἐπειδή τρομάζει: ἄν, ἐπί παραδείγματι, τύχει κάτι νά τῆς συμβεῖ; Ὁπότε, κάθε ἐπερχόμενη συνάντησή τους, παρ’ ὅλο, ἀλλά καί χάρη στόν καταιγισμό τῶν ἀλλεπάλληλων ἐξαχνώσεών της-φρέσκο παρόν, θαῦμα ἁπτό!
Κι ἄν τύχει κάτι νά τῆς συμβεῖ; «Τίποτα δέν θά συμβεῖ∙ τίποτα δέν ἀλλάζει!» κατέληγε, ἀφοῦ ἀκόμη κι ἐξαχνωμένα τά χαρακτηριστικά, ἡ σταρένια ὀσμή, τό μελένιο δέρμα, ἡ μεστή χροιά τῆς φωνῆς της μέ ἤχους, συχνά-πυκνά, ὅπως τό κύλισμα τῶν σταγόνων τῆς πρωϊνῆς πάχνης στά ἔφηβα φύλλα-ὄνομα καί ταυτότητα τοῦ κόσμου. Κρουστός, ἀκμαῖος, πυριφλεγέθων Κόσμος!
Ἐξ οὗ καί κάθε καινούργια τους συνάντηση-συθέμελη κυτταρική ἀνάπλαση. Κι ἄν τύχαινε κάτι νά τῆς συμβεῖ; Ἀνέτοιμος καί τήν ἴδια στιγμή προετοιμασμένος. Ἐπειδή γνώριζε πώς δέν νοσεῖ, δέν ἀποπίπτει μισό κύτταρο, καί τό ἄλλο μισό νά μένει ἀλώβητο, ἀνεξάλειπτο. Προετοιμασμένος∙ ἄν· πού ὅ μή γένοιτο, γιά κείνην πρωτίστως· ὡστόσο, ναί! προετοιμασμένος· μαζί της ἀπό τό πιό μικρό ὥς καί τό ἔσχατο ναί!
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.΄Φωτογραφία: Paul Schutzer.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
