Είδα τη μάνα μου στην αυλή
σκούπιζε
έλα, μου είπε
δεν έρχεσαι πια
πήγα στα δυο δωμάτιά τους
ήταν και ο πατέρας
έλα, κάθισε, μου είπε
έχουμε καιρό να τα πούμε
κάθισα στο κρεβάτι
δίπλα στη ξυλόσομπα
μιλήσαμε για τα παλιά
πως αραιώναμε και μαζεύαμε
τα ροδάκινα
για τ’ αδέρφια μου
όταν ήμασταν μικρά
για τις σπουδές μου
ήταν τόση η χαρά μου
που δεν ήθελα να φύγω
στο τέλος σηκώθηκα
τους χαιρέτησα
τράβηξα για το σπίτι μου
έκανα έναν καφέ
κάθισα στην πολυθρόνα
και τότε μου ήρθε στο μυαλό
ότι πάνε έντεκα χρόνια
που έχουν φύγει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
