Να βρω χρόνο να σου μιλήσω
ανάμεσα από τις σειρήνες
που μας γδέρνουν,
στα σύννεφα
που δεν μας αγγίζουν
και που τα πετάμε στην τσάντα μας
τα πρωινά που ξυπνάμε μαζί
μ’ αυτό το γδάρσιμο μέσα μας
απ’ τα όνειρά μας που ουρλιάζουν
γιατί δεν χωράνε πια στον ύπνο,
γιατί τα πετάξαμε στους δρόμους
να παίζουν
και στους διαδρόμους του σπιτιού σου
τα διατάξαμε να ζουν μαζί μας.
Να βρω χρόνο να σου εξηγήσω
πως δεν είμαι
πως δεν θέλω
πως δεν σταματάω πια
πως θα ήθελα να σου δείξω
ένα μέρος μόνο
από εκείνη τη γειτονιά
που στα μάτια μου μικρός
σε έβαζα βασίλισσα
να μου παίρνεις το κεφάλι
εκείνο που τώρα σκέφτομαι να πετάξω στον κάδο της ίδιας γειτονιάς
γιατί μόνο εσύ του έμεινες να σκέφτεται
αλλά μετά σκέφτομαι
ότι χωρίς εσένα
η γειτονιά θα μείνει έρημη
κι εμένα η ερημιά
μ’ αρέσει μόνο μαζί σου.
Να βρω χρόνο να βρω έναν τόπο
κάπου ανάμεσά σου
που να με κάνει να στέκομαι
να πατάω χωρίς να τρέμω
να σ’ αγαπάω χωρίς να χάνομαι
αλλά αυτό δεν γίνεται
όταν η έκταση ανάμεσα σ’ αυτά τα μάτια τρέμει από τους δικούς σου σεισμούς.
Είμαι αιχμάλωτος ενός καθρέφτη,
της ανάκλασης που χάνει
ρυθμικά, πριν σπάσει.
Στο τέλος καθρέφτης μου
θα είσαι μόνο εσύ.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. H φωτογραφία από την ταινία The Lady From Shanghai (1947).]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
