*Београд
σε τρεις παράξενες φωνές
ποιήματα
με σκοπευτές, χάρτες
και μια Κατερίνα
εκτυφλωτική,
αγνώστων, λοιπών στοιχείων
Sniper alley
Ο Σάσα μοιάζει μ’ όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Ζει στα παγωμένα λεωφορεία που επαναλαμβάνουν μια διαδρομή απεγνωσμένη. Σεράγεβο Βιένη ως αργά τη νύχτα με τα κουρασμένα τραίνα.
Σε λίγο τελειώνει και αυτός ο αιώνας. Ένας λαός βρίσκεται στους δρόμους. Ο Σάσα είναι μικρός μα νιώθει μέσα του τη φριχτή αγωνία του διπλανού. Το επικίνδυνο ταξίδι, τα νέα που φθάνουν συγκεχυμένα για την προέλαση του εχθρού. Το επικίνδυνο φεγγάρι θα μπορούσε να ’χει αποκαλύψει τις θέσεις τους. Όμως προτίμησε ν’ απομείνει μυστικό, πολύ μακρινό απ’ αυτή την εποχή, συμπονώντας τον χαμό μας.
Όλα του τα μολύβια, όλες οι πολύτιμες πέτρες του αρχιπελάγους, τα βιβλία και οι φωτογραφίες έμειναν πίσω. Με το τίποτε ταξιδεύει ο Σάσα, δίχως να μιλά. Ξυπνάει στη σταθερή τροχιά του, υπακούει στις φωνές, ονειρεύεται πίσω απ΄τις διάφανες σκηνές του στρατού της σωτηρίας.
Είναι χιλιάδες εκείνοι που περνούν απόψε τα σύνορα.
Τότε και τώρα, ο Σάσα συλλογίζεται, είναι οι ίδιοι. Σμύρνη, Καύκασος, Βελιγράδι, Κόσσοβο, Δαμασκός. Το ίδιο χάρτινο φάντασμα, το ίδιο απατηλό όραμα και η αρχαία μυρωδιά της στάχτης.
Χάρτες
Σε αυτό το πλαίσιο οριοθετούνται οι συνοριακές γραμμές. Μοναδική εξαίρεση εκείνοι οι σκοτεινοί ήρωες που γεμίζουν τις σελίδες των παραμυθιών. Βλέπετε, αυτοί αφήνουν να κυλήσουν ανάμεσα στα δυο τους βράχια ποτάμια τα χρόνια. Τις νύχτες γίνονται ξανά οι νεότερες ελπίδες μας, τις νύχτες το Βελιγράδι ένας θεός που πεθαίνει ταπεινωμένος. Μόλις φανεί ο κεραυνός μια μεγαλειώδης πομπή θα τους κατακλύσει. Το παράξενο βλέμμα τους θα δεις, για πάντα θα ξεσπά μέσα από τις ρωγμές του παλιού πολέμου που τίποτε δεν σημαίνει πια.
Η Κατερίνα
Δεν έχεις δει πιο όμορφο πλάσμα απ’ την Κατερίνα. Όταν ανατέλλει εμπρός απ’ τον πύργο του ρολογιού. Όταν με φιλά σε μια άκρη της πλατείας Σλάβιγια, την ώρα που μαίνεται μια πρωτοφανής άνοιξη, μυστικά απ’ όλα τα πράγματα.
Η Κατερίνα ανοίγει ένα μυστικό παράθυρο ανάμεσα στις δυο της ανάσες, αφήνει τ’ άνθη που κρατά καλά φυλαγμένα κάτω απ’ τα συντρίμμια του παλιού αιώνα. Έχει μάτια μεγάλα, πανσέληνα. Μέσα της κρύβονται νερά. Είθε ο θάνατος για ’κείνη να μην φθάσει απόψε. Η θέση της την προσμένει εκεί, στο μέσον της ζωφόρου που αθροίζει κιόλας χιλιάδες χρόνια. Είναι ώρες που θυμίζει την κυρά της Βίντσα και άλλοτε πάλι που κλαίει πάνω απ’ τα μνήματα το ρημαγμένο, τ΄ωραίο σώμα του πρίγκηπά της.
[*Λευκή Πόλη, Βελιγράδι. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Majid-Saeedi.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
