Πώς να περιγράψεις τη ζήλια σε κάποιον που δεν την έχει νιώσει ποτέ: Είναι σαν να θες να σκοτώσεις κάποιον κι αντ’ αυτού, να πεθαίνεις εσύ. Είναι σαν να πεθαίνεις, αλλά μέσα σε τρομερή ζωτικότητα. Είναι σαν να μη θες να πεθάνεις, αλλά να πεθαίνεις και σαν να θες να πεθάνεις, αλλά να μη μπορείς. Είναι σαν στρες, αλλά αντί να ιδρώνεις, κλαις. Είναι σαν κρίση πανικού, αλλά χωρίς πανικό και σύγχυση. Σαν να ξέρεις πολύ καλά ποιος ευθύνεται για όλο αυτό που περνάς ‒ένα σπάνιο συναίσθημα να ξέρεις ποιον να κατηγορήσεις‒ ωστόσο δεν υπάρχει διαύγεια. Είναι σαν να πονάς, αλλά χωρίς ο πόνος να εμφανίζεται ποτέ και να τον ζητάς. Να πονάς χωρίς πόνο. Σαν να καίγεσαι, χωρίς να καίγεται και το δέρμα σου.
Και τι το προκαλεί όλο αυτό;
Ίσως, ίσως, η έλλειψη βλέμματος.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Ethan Murrow.]
Δείτε τα περιεχόμενα του έντυπου τεύχους μας εδώ.
