Χείλη οξυκόρυφα
σαν γοτθικοί ναοί
τόσο κοντά στο όνειρο
τόσο ψηλά για να τ’ αγγίξω
*
Θέλω να κόψω το σκοινί
όταν θα φύγουμε ταξίδι
κι η άγκυρα να μείνει πίσω
*
Χτύπα την πόρτα
κι ας μην ανοίγει η σιωπή
λέξεις δεν θέλουνε
τα σώματα για να μιλήσουν
*
Από νύχτα σε νύχτα
μια γέφυρα δρόμος
και πόσοι έρωτες αγνοούνται
πόσα φεγγάρια έπεσαν στο κενό
*
Φτάσαμε πια στην τελική γραμμή
σαν νικητές
και βρήκαμε κομμένο νήμα
*
Αν δεν τη συντηρείς
η χαρά μοιάζει
λιωμένο μαργαριτάρι
*
Είμαστε κάποτε σαν λιμνάζοντα νερά
και όμως υπάρχει πάντα
ένα μικρό νούφαρο εκεί
να μας ομορφαίνει
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε την ύλη του έντυπου τεύχους μας εδώ.
