Ι. (Φωτογράφος τραβά το σκοινί χαρμόσυνης κωδωνοκρουσίας)
Κι εντός μου γράφεται – σαν σε γυαλιστερό χαρτί – εκείνο, το πρώτο βλέμμα της,
όπου σιγοκαίει σαν θυμίαμα το φως των ημερών και η ευτυχία τους γεμίζει – μύρο ευοίωνο – τα δωμάτια.
ΙΙ. (Ηχώ κατόπτρου)
Αν ο χρόνος είναι: ένα άλογο
Και ο χρόνος είναι: η θάλασσα που φθάνει ως τον ορίζοντα
Τότε το άλογο που στέκει στη στροφή του παράλιου δρόμου και κοιτάζει τα νερά,
είναι ο χρόνος που κοιτάει τον χρόνο. Είναι η στάση (δηλαδή η στιγμή) που ονομάζουμε έρωτα. Είναι η ρωγμή που θα χωρέσει (για όσο ακόμα) την ηχώ της ωραιότατης μνήμης και (ελπίζουμε) την ηχώ της αγάπης.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε την ύλη του έντυπου τεύχους μας εδώ.
