Μαγαρισμοί
μια διασκευή των Μακαρισμών της Εξοδίου Ακολουθίας
Εν τη βασιλεία σου, μνήσθητι και ημών, Κύριε.
Εν τη αϋλία σου, μέμνησο των του έργου σου ρωγμών.
Ορμών, λυγμών, ενίοτε πνιγμών.
Πιστών τε και απίστων εραστών.
*
Μακάρια η συνενοχή τω αίματι.
Μακάρια η υπεροχή τω πνεύματι,
η εισδοχή τω στόματι,
η αντοχή τω σώματι.
Μακάρια η βροχή τω δέρματι.
Μακάρια η επί των στρωμάτων μάχη ημών,
ότι αύτη ην η μόνη βασιλεία μας επί της γης.
Ωσαύτως: επί της φθοράς, της θνητότητος, της περιρρεούσης διάλυσης των πάντων, των υπανθρώπων, των τεταμένων νευρώνων καθώς και έτερων λούμπεν τινών άτινων ουκ έστιν η ώρα των ν’ αναφερθούν.
*
Μακάριοι οι ποθούντες κι ομολογούντες και διεκδικούντες,
ότι αυτοί φιλήσονται και καρδιοπαθήσονται και ροδανθήσονται.
Μακάριοι οι ριγούντες, ότι μόνον αυτοί αληθήσονται.
Άλλες ομοιοκαταληξίες:
Χοροβατούντες. Ατακτούντες.
Ανθρωποβριθήσονται. Σκωληκοβριθήσονται.
*
Μακάριοι οι αλληλοπαθείς, ότι αυτοί ευρήσουσι ουρανούς επί γης και θεούς εν ανθρώποις.
Μακάριοι οι νηπενθείς, ότι αυτοί ενενόησαν τί εστί ζωή.
Γι’ αυτούς δε χρειάζεται να κλαίμε.
Ότι δεν έζησαν επί ματαίω και τα λοιπά και τα λοιπά.
*
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες του ιμέρου τ’ άχραντα μαρτύρια,
ότι αυτοί Άγιοι μεταξύ των ανακηρύσσονται. Και χρεία δεν έχουσι άλλου Κυρίου – μήτε Θεού, μήτε ανθρώπου. Ούτε ακολούθων, ούτε πιστών. Μηδέ εν ζωή, μηδέ εν τάφω.
Θρήσκευμα: αλληλοληστρικό. Πληθυσμός: δύο. Έκταση: λεκάνης.
*
Μακάριοι οι δερματογνώμονες, ότι αυτοί απόντες παρακληθήσονται, ζώντες δεηθήσονται και νεκροί προσκυνήσονται.
Βλέπε ενδοτέρω.
*
Μακάριοι οι σθεναροί τη καρδία, ότι αυτοί εαυτούς και αλλήλους όψονται. Οι δε ασθενείς, ουδένα. Ουδεμία. Ουδέν.
Αν ο μεταστάς ήτο ασθενής, κλαύσατε κι ολοφύρασθε.
Ποτέ δεν είναι αργά να λυγίσει κανείς.
*
Μακάριοι οι μελοποιοί, οινοποιοί, κηροποιοί, ότι αυτοί αρωγείς
της ασωτίας και πρόσκαιρης αθανασίας ημών αποδεδειγμένοι εισί.
Μακάριοι κι οι φαρμακοποιοί.
Ιδία δε οι διανυκτερεύοντες της περιοχής Αμπελοκήπων εν τω μηνί Αυγούστω.
*
Μακάριοι και οι αβυσσωμένοι ένεκεν τιμής τε και ευπρεπείας,
ότι τούτων εστίν η βασιλεία των ασεβών.
Αβυσσώνομαι, αβυσσωνόμην, αβυσσωθώ, αβυσσώθηκα.
*
Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν ευτελές ρήμα, καθ’ υμών μαινόμενοι, ένεκεν της αγαπολαγνείας υμών, και σαρκοφιλίας, κι αισθηματοβασίας και λοιπών υγιεινών διατροφών καθώς και έταιρων φιλανθρώπων τάσεων και στάσεων.
Της στάσης Γαλαξίας συμπεριλαμβανομένης.
Κι ενού Κάποιου που μας άφησε νωρίς.
*
Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν -εδώ- πολὺς.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
