Στον Ιάκωβο Ναχμία
Όλα γι΄ αυτούς
για σένα τίποτε.
Γι΄ αυτούς το ίδιο πληκτικό σώμα
και το άλλο ακόμη, το ξένο
όσο πιο πολύχρωμο γίνεται.
Οι χρυσές σκιές των ματιών
τα βαμμένα χείλη
τα μυρωμένα, μακριά μαλλιά
το αγαλματένιο στήθος
τα αξύριστα μάγουλα του πλανόδιου
που ξεβράστηκε κι απόψε
στην πρασιά της παραλίας
για ένα φευγαλέο χάδι –
ιδίως το σαστισμένο βλέμμα του
από της νύχτας την αναζήτηση
και ξάπλωσε το κρατερό κορμί του
έστω και για μια φορά
σε κάτασπρα σεντόνια
τριζάτης κλίνης οικίας άγνωστης
ακόμα κι αυτά όλα είναι δικά τους –
για σένα τίποτε.
Όπως τα αυτοκίνητα παραβιάζουν
τον αέρα της πόλης
στων φαναριών την αναμονή
και ορμούν μετά στης λεωφόρου
το καθημερινό μαρτύριο
έτσι διαρκεί και θα διαρκεί
ες αεί το σκοτάδι σου.
Όλα γι΄ αυτούς.
Γι΄ αυτούς τα δώρα της πόλης τα θαυμάσια
η αποδοχή και η επιβράβευση
οι γιορτἐς σε κιόσκια αλησμόνητα
η επιστροφή των νικητών στην πόλη
υπέρ αυτών διαρκούν
ακόμα και στην προχωρημένη νύχτα
τα άνθη και τα χαμόγελα του πλήθους.
Σ΄ αυτούς τα πάντα υποκύπτουν.
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο είναι του Rubén Martín de Lucas.]
