Ο Ίαν είναι ένα γλυκύτατο αγόρι από σπάνια στόφα. Τα κορίτσια τον λατρεύουν κυριολεκτικά. Όλοι θα ΄θελαν να ’ναι φίλοι του. Όλοι θα΄θελαν κάτι απ’ τον Ίαν. Είκοσι, εκτυφλωτικοί Ιούλιοι φέγγουν δίχως καμιά ατέλεια πάνω στις πιο σημαντικές λεπτομέρειές του.
Όλη την εβδομάδα ο Ίαν δουλεύει στο εργαστήριό του. Ένα υπόγειο στα δυτικά είναι όλο και όλο το απέραντο σύμπαν του Ίαν. Λαμπιόνια του καλοκαιριού τα δυο του μάτια. Τα πιο όμορφα τραγούδια και οι πιο σπάνιες κλίμακες αναδύονται όπως διάφανοι καπνοί απ’ εκείνο το σπίτι και τίποτε, τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν πρόκειται να σβήσει τα χνάρια του μες στις σκοτεινές γειτονιές του κόσμου.
Ο Ίαν το πρωί κατακλύζει την αγορά. Όλοι τον χαιρετούν, τον υποδέχονται μ’ ανοιχτά τα χέρια, λέγοντας Ίαν είσαι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας Ίαν. Τα κορίτσια που τόσο φοβούνται εκείνους τους παράξενους εραστές του μεσημεριού με τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα, με τα χαμόγελα σφαγεία, που πίσω απ’ τις γρίλιες, πίσω απ΄τις γρίλιες, ακουμπούν στο πουθενά τα χείλη τους και πεθαίνουν από έρωτα, τον ονειρεύονται στις μυστικές τους εφηβείες.
Για τον Ίαν, μονάχα γι’ αυτόν. Για το ζεστό του βλέμμα που είδα σε μια ζωγραφιά και που ποτέ πια δεν θα θυμηθώ, ‒το ξέρω‒, για τον Ίαν, μια δόξα παλιά των παραμυθιών ρίχνουμε απόψε τα πέπλα μας.
Πες μας Ίαν, από τι υλικό είσαι φτιαγμένος, το πώς και το γιατί της ζωής σου πες μας Ίαν. Και εκείνος, ανυποψίαστος και καλός αφήνεται ώσπου ένας νεαρός απ’ τους Κάσκες κόβει εκείνη τη λεπτή ρίζα που δένει τον Ίαν με την ζωή. Ξανά και ξανά ο ίδιος φόνος.
Και κανείς δεν λυπάται στ’ αλήθεια. Και κανείς δεν πιστεύει ποτέ πως μια τέτοια λάμψη θα μπορούσε ν’ αντέξει μες στην τάξη των ανθρώπων, πως ο Ίαν θα μπορούσε ν’ αντέξει δίχως το φιλί.
Στις δεκαπέντε του Μάρτη οι πιο δικοί του άνθρωποι τιμούν τη μνήμη του. Υπάρχουν πολλά ονόματα για τον Ίαν. Μα τούτη η διπλή συλλαβή, αυτή η λέξη που φτιάχτηκε από έρωτα του ταίριαξε για πάντα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Vineet Vohra]
