Μια τετράγωνη χαρά
Μέλος είμαι του ανώνυμου πλήθους
και κουβαλώ μαζί μου πλάκες πεζοδρομίων
μετρώντας αλλιώτικες μνήμες
εγγεγραμμένες μέσα τους και μέσα στο μυαλό μου.
Μετρώ την πιθανότητα εκείνη
του πώς περνάνε πολύβουα όλοι
χωρίς ν’ ανάψει φωτεινός σηματοδότης.
Ένας παράξενος άντρας, ταξιδευτής στρατοβόρος
κρατάει κόκκινο μπαλόνι χαμογέλιου
άδικα προχωρά προς την πλευρά μου
θέλει να το πουλήσει.
Δεν μπορώ να φύγω τώρα μαζί του
προσπέρνα
έχω να μου διαβάσω κόκκινο σε κόρες πεθαμένων.
Πόλεμος
Αλίμονο
δώδεκα
παλαίστρες επίμονες
κι άνθρωποι μέσα τους
σχεδιάζουν κάτι σαν κρατική άμυνα
κι ύστερα
αλίμονο
έντεκα
δωδεκαδάκτυλοι φωτισμένοι
με διαμάντια μέσα τους
σκοπεύουν να πιουν τ’ άντερά μας
κι ύστερα
θάνατος
περιπλεγμένος μες τη ζωή μας πάντοτε
αλίμονο
με όσα
φιλιά μου έδινες
θα τον σκοτώναμε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφίες: Harold Feinstein.]
