Ανήμερα τα Χριστούγεννα στην εκκλησία. Ο Χριστός περιφερόταν μέσα και έξω. Ήταν ένα παιδί χωρίς πόδια και χέρια. Με άκρα που έμοιαζαν μικρές, μικρότατες φτερούγες. Τεσσάρων χρονών περίπου. Μάτια περίεργα το περιεργάστηκαν. Η μάνα χαμογελούσε. Δεν πειραζόταν. Ο πατέρας λίγο πιο απόμακρα, κάπως συγκρατημένος, κάπως μαγκωμένος. Το πρόσωπο του παιδιού ήταν ένα άλλο φεγγάρι, ένας άλλος ήλιος που έλαμπε ανάμεσά μας. Έλαμπε και η μάνα και μας ενθάρρυνε, σα να μας έλεγε: ελάτε χαιρετίστε το, διαβάστε σαν και εμένα τα λεπτά, τα δυσδιάκριτα γράμματα της αγάπης του Θεού, μορφωθείτε, χορτάστε με τον μυστικό άρτο Του. Το παιδί αίφνης φώναξε μελωδικά «μπαμπά» με μια φωνή ήρεμη, ολοκάθαρη, χαρούμενη, χωρίς καμιά αδημονία, με μια φωνή που γνώριζε πως ο πατέρας του ήταν εκεί κοντά, το αφουγκραζόταν και θα ανταποκρινόταν άμεσα. Και ο πατέρας του έσπευσε, διώχνοντας τη ζάλη των λογισμών που του είχε προκαλέσει η περιέργειά μας και το πήρε στην αγκαλιά του για να το κοινωνήσει.
Τότε σκέφτηκα πως το παιδί εκείνο ήταν ο έρωτας ο ίδιος, ένας έρωτας αλλιώτικος, ένας έρωτας αθάνατος. Μέσα από αυτό το καθηλωμένο παιδί ανάβλυζαν και διαχέονταν πλήθος πνευματικές παρηγοριές. Και εννόησα πως τους πνευματικούς συντρόφους, τους πνευματικούς φίλους, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους πνευματικούς οδηγούς, τους μικρούς και τους μεγάλους παράκλητους δεν τους βρίσκουμε μόνοι μας, όταν στεκόμαστε στα ίδια μας τα πόδια, αλλά τους δεχόμαστε ως επισκέπτες, έρχονται αυτοί ολοπρόθυμα και αλάνθαστα και μας βρίσκουν όταν είμαστε καθηλωμένοι στο σταυρό της ύπαρξής μας.
Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου 2015
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
