Στη γειτονιά μου η Εθνική Πινακοθήκη είναι κλειστή λόγω των έργων επέκτασης και εκσυγχρονισμού του Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, όπως είναι η επίσημη ονομασία της. Είναι περιφραγμένη και η περίφραξη καλυμμένη με αντίγραφα από έργα του Θεοτοκόπουλου. Δεν είναι ανάγκη να μπεις μέσα να τα δεις, τα βλέπεις απέξω. Από μέσα ένας μεγάααλος γερανός, με ένα τεράααστιο μπράτσο, απλώνεται πάνω από τον χώρο, συμμετέχοντας στις εργασίες του τεράααστιου έργου. Εκείνο όμως που με κεντρίζει δεν είναι η Πινακοθήκη και τα έργα της, μέσα ή έξω, αλλά τα αστεράκια του γερανού της. Κάθε χρόνο ψηλά στον σκοτεινό ουρανό, εκεί που όλο τον άλλο καιρό λάμπουν κοινά φώτα, δείχνοντας τη νύχτα ότι ένα τέρας εκεί ξεκουράζεται, τις ημέρες των εορτών λάμπουν δύο φωτάκια- αστεράκια, που νομίζεις πως τα έστειλε ο Θεός, και δύο μάλιστα, ένα στην αρχή κι ένα στην απόληξη του γερανοβραχίονα. Έτσι, με διάχυτες τις αισθήσεις και ηθελημένες τις παραισθήσεις, αφήνεσαι κι ενδίδεις στις ψευδαισθήσεις. Οι διαστάσεις στο κενό, πού το κοντά, πού το μακριά κι εγώ ανάμεσό τους, χάνονται και ο γερανός δεν φαίνεται, παρά μόνο τα αστεράκια. Εύκολα, λοιπόν, μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου πως και αυτά είναι ίδια με εκείνο που φώτιζε τους μάγους στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ.
Τα κοιτάζω και παραμυθιάζομαι. Νομίζω πως έφτασε η Βηθλεέμ στη γειτονιά μου πως ο Βαλτάσαρ, ο Γκασπάρ και ο Μελχιόρ είμαι εγώ. Δε λέω για τον στολισμό των δρόμων, για κείνο το θεόρατο δέντρο, το καταστόλιστο με μεγάλα χρωματιστά δεν ξέρω τι, την αιωνόβια ελιά και τον ακούραστο δρομέα στη μικρή πλατεία της Μεγάλης του Γένους Σχολής, μπροστά στο Χίλτον δηλαδή. Βλέπετε, όλα έχουν άλλο όνομα από εκείνο που ξέρουμε και όλα είναι αυτό που είναι, χωρίς να είναι αυτό που φαίνονται.
Αυτές τις ημέρες γεννιέται και πάλι ο Χριστός. Αλήθεια; Και τι σημασία έχει η αλήθεια; Και τι σημασία έχει αν τα αστεράκια είναι του γερανού και όχι του ουρανού; Και τι σημασία έχει αν όλος ο χριστουγεννιάτικος στολισμός είναι μια αυταπάτη, ένα χανζαπλάστ που δεν θεραπεύει αλλά απλώς καλύπτει; Και ο Θεοτοκόπουλος, χανζαπλάστ και αυτός, απέξω, για να μη φαίνεται η πληγή της Πινακοθήκης από μέσα.
Τι σημασία έχει, αν το αστεράκι είναι ψεύτικο, εμένα μου άρεσε. Και λέω μου άρεσε γιατί φέτος κανένας δεν το άναψε. Κι εγώ κοιτάζω κάθε βράδυ, με κρυφή ελπίδα να δω να ανάψει ο γερανός θεός. Θεός, δε μιλάω στην τύχη. Θυμίζω πως ο συγκεκριμένος χώρος, το τρίγωνο ανάμεσα Βασιλίσσης Σοφίας, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Μιχαλακοπούλου, στην αρχαιότητα θεωρούνταν ιερός και από κάτω κυλάει ο Ιλισός. Τα πάντα ρει κι ο ποταμός ρει και ας μη φαίνεται. Όσο για την αλήθεια, εγώ δεν θα απαντήσω. Ο μύθος ευθύνεται, αυτός έχει σημασία και το παραμύθι παραμυθία. Γιατί εκεί στα παραμύθια η ζωή πάντα δικαιώνεται, ο κακός τιμωρείται και η αλήθεια θριαμβεύει. Ποια αλήθεια; Αυτή του ψέματος.
Χρόνια Πολλά, φίλοι, με παραμύθια και πολλά φωτάκια αναμμένα, σαν να σπάσαμε το ρόδι και γέμισε η νύχτα κατακόκκινα λαμπερά σπόρια.
Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
