Τὸ ταχυδρομεῖο μοῦ ἔφερε μιὰ ποιητικὴ συλλογή. Καιρὸ εἶχα νὰ λάβω κάτι τέτοιο. Ἄγνωστός μου ὁ ποιητής-ἀποστολέας. Ἢ καὶ παλιὸς γνωστός, ποὺ ἔχω ξεχάσει. Ἔνιωσα τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπαντήσω ἐτοῦτα:
Κύριε Τ.,
σᾶς εὐχαριστῶ θερμὰ γιὰ τὴν εὐγενικὴ ἐκ μέρους σας καὶ τιμητικὴ γιὰ μένα ἀποστολὴ τῆς ποιητικῆς συλλογῆς σας. Μέσα ἀπὸ τοὺς δουλεμένους στίχους της διέκρινα τὴν πάλη τῶν λέξεων νὰ ἀποδώσουν τὰ συναισθήματά σας.
Εὔχομαι εὐδόκιμη συνέχεια τῆς ποιητικῆς σας δημιουργίας καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν ἡμερῶν καλὰ Χριστούγεννα καὶ εὐτυχισμένο τὸ Νέο Ἔτος.
Τὴν ἄλλη μέρα ποὺ τὰ ξανακοίταξα, ψυχρὰ μοῦ φαίνηκαν καὶ τυπικά ὅσα τοῦ ἔγραψα τοῦ ἀνθρώπου. Γιατὶ τὰ ποιήματα εἶχαν αἴσθημα. «Ὑπῆρχαν πολλὲς καλὲς στιγμὲς ἐκεῖ μέσα», διαπίστωσε καὶ ἡ Τούλα. «”Δουλεμένους” χαρακτήρισες τοὺς στίχους. Χάθηκε νὰ βάλεις ἕνα «καλο-» μπροστά; Κι ὕστερα τί θὰ πεῖ “πάλη τῶν λέξεων”, ποὺ ἁπλῶς τὴ διέκρινες; Ἄσε πιὰ καὶ κεῖνες τὶς κοινοτοπίες τῶν εὐχῶν. Σίγουρα ἔχεις ἀπογοητεύσει τὸν εὐγενικό σου ἀποστολέα. Μπορεῖ καὶ νὰ νομίσει ὅτι τὸν εἰρωνεύεσαι μὲ τὴν “πάλη τῶν λέξεων”, καθὼς παραπέμπει στὴν “πάλη τῶν τάξεων”, κι ἀπ’ ὅ,τι κατάλαβα, μᾶλλον ἀριστεροφέρνει ὁ ἄνθρωπος».
Τί, ὅμως, νὰ μὲ χάλασε, σκεφτόμουν, κι ἔτσι τυπικὰ καὶ διπλωματικὰ ἀπάντησα; Μήπως ἐκεῖνο τὸ «τεθνεόντων» στὸ δεύτερο κιόλας ποίημα; Ἀναθεματισμένη ἐπαγγελματικὴ διαστροφή! «Πρῶτα βγαίνει ἡ ψυχὴ καὶ μετὰ τὸ χούι» ἔλεγε κάποιος, σχολιάζοντας τὴν ἐνοχλητικὴ ἐνίοτε διορθωσιμανία τοῦ ὑπέργηρου φιλολόγου πατέρα του. Ὅπως καὶ νά ‘χει, ὅμως, τώρα εἶναι ἀργά. Τὴν ἀπάντηση τὴν ταχυδρόμησα ἤδη!
Ὅμως ἡ Τούλα ἐπέμενε. «Νὰ ἐπανορθώσεις. Τόσο κόπο ἔκανε ὁ ἄνθρωπος. Τόσοι πετυχημένοι στίχοι, τόση συγκίνηση νὰ χαραμιστεῖ γιὰ μιὰ λέξη;». «Ναί», τῆς λέω, «ἀλλὰ ἂν σὲ ἕνα ὡραῖο καὶ καλομαγειρεμένο πιάτο βρεῖς μιὰ μύγα, θὰ φᾶς;» «Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο», μοῦ λέει, «ἄσε τὰ ἀναλογικά σου ἐπιχειρήματα καί, τουλάχιστον, μὴν τὸ ξανακάνεις. Ἐσύ, δηλαδή, δὲν κάνεις λάθη;» Κάνω, σκέφτηκα, καὶ δὲ θὰ τὸ ξανακάνω. Κι ἔνιωσα κιόλας πολὺ μικρόψυχος.
Μέχρι τὸ βράδυ. Τὸ βράδυ πῆγα στὴν παρουσίαση ἑνὸς βιβλίου στὸν Πορθμό. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς παρουσιαστὲς φίλος κι ἡ παρουσίασή του μοῦ ἄρεσε. Στὸ τέλος, «συγχαρητήρια», τοῦ εἶπα, «ἀλλὰ δὲ λέμε “ἐνεδύεται”, ἀλλὰ “ἐνδύεται”». Μούτρωσε, καὶ μὲ τὸ δίκιο του. Ἀμάν, παρασύρθηκα καὶ πάλι, σκέφτηκα. Τόσο κόπο ἔκανε ὁ ἄνθρωπος. Τί τὶς θέλω τὶς διορθώσεις; Μὰ ἔλα ποὺ ὁ φίλος πέρασε στὴν ἀντεπίθεση! «Ἐγὼ εἶμαι τῆς σχολῆς τοῦ Σολωμοῦ», εἶπε, ἐννοώντας προφανῶς ἐκεῖνο τὸ «διηγώντας». Τί τοῦ λὲς τώρα;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
