Η απεργοσπάστης κάθεται σ’ ένα στενό τραπέζι. Σ’ ένα στενό δωμάτιο. Χωρίς παράθυρα. Μόνο, στον ένα τοίχο, ζωγραφισμένο ένα παραλληλόγραμμο. Έτσι, για να θυμίζει παράθυρο. Κάποιες μέρες, που ξυπνά κεφάτη, ζωγραφίζει κουρτίνες κι μικρά σπουργίτια.
Περιστασιακά, κοιτά έξω ‒συγγνώμη, το παραλληλόγραμμο. Μέσα, μία λάμπα ‒τσ, τσ, τσ, κάνει. Το καλοκαίρι, που μπαίνουν μύγες απ’ το παραλληλόγραμμο-παράθυρο, κάνει τσσσσ, τσσσσ (τα σίγμα κάνουν όλη τη διαφορά, μεταξύ φθοράς και τέλους).
Λοιπόν, η απεργοσπάστης λέγαμε. Θα μπορούσε να είναι και απεργός –φοράν την ίδια κούραση.
Ανάμεσα στα φρύδια της ένα αυλάκι, που φτάνει μέχρι πάνω και σπάει το μέτωπο στα δυο. Σπάει το μυαλό της στα δυο. Εξωτερικά, στο νεοφλοιό, η λογική. Της λέει να απεργήσει, να βάλει τέλος ‒μάλλον, να προσπαθήσει να βάλει τέλος, στον Εργοδότη.
[ο Έλληνας Εργοδότης υιοθετεί το αυταρχικό μοντέλο (λεκτική κι συναισθηματική βία). Πρότερος στόχος: η ψυχολογική εξόντωση κι εξάρτηση του εργάτη (βλ. σύνδρομο Στοκχόλμης). Απώτερος στόχος: η μεγιστοποίηση του κέρδους (δις), η δύναμη (βλ. ψυχοπαθολογία της εξουσίας). Παρένθεση: προφανώς δεν είναι όλοι έτσι. Πάμπολλοι, όμως, είναι]
Εσωτερικά, στον εγκέφαλο της Απεργοσπάστου πάλι. Στο μεταιχμιακό σύστημα, και την αμυγδαλή, συγκεκριμένα. Εκεί, η συναισθηματική ανάμνηση των παιδιών της. Τα βλεπει στο σπίτι, στο τραπέζι. Μπροστά τους πιάτα κι ποτήρια άδεια. Κάνουν πως τρώνε, βουτώντας εναλλάξ το κουτάλι και το πηρούνι στο πιάτο και γυρνώντας τα στο στόμα χωρίς τίποτα. Και συνεχίζουν έτσι, μέχρι που σκάνε όλα: το τραπέζι, τα πιάτα, τα ποτήρια. Και τα παιδιά. Όλα τώρα σωματίδια που αιωρούνται στον αέρα. Τόσο απειροελάχιστα που κανείς δε τα διεκδικεί. Ούτε καν η βαρύτητα. Κι όλα αυτά, χωρίς τον παραμικρό θόρυβο.
Κι έτσι, προκύπτει το ηθικό δίλημμα.
[ηθικό δίλημμα, περίπου 73,000 αποτελέσματα (0.37 δευτερόλεπτα) στην Γκουγκλ]
Τρέχει ανάμεσα στους νευρώνες. Χτίζει οξύμωρες σκέψεις. Δένει τους άξονες με τους δενδρίτες. Στο τέλος, τη βραχυκυκλώνει. Εδώ, στα 1,300 και κάτι γραμμάρια.
Τσσσσσσσσσ.-
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η φωτογραφία, από το Dogville του Lars von Trier (2003).]
