«Γιατί μέ τά χρόνια μαθαίνεις (= παθαίνοντας ) τι φοβερό σθένος, ἀπαιτεῖ ἡ τέχνη τοῦ λόγου ὅπως καί κάθε τέχνη. Συμβαίνει αὐτό πού συμβολικά λένε τά παραμύθια μέ τήν Κακιά Πεντάμορφη: στή ἀρχή δελεάζει τόν πρωτάρη καί ἀμύητο καί θεωρεῖ πανεύκολη τήν ἀνάβαση ὥς τό κάστρο της , καί μετά ἀργά ἤ γρήγορα τόν ἀπολιθώνει. Κυριολεκτικά τόν μετατρέπει σέ πέτρα, ἄν καί σπανίως ὁ ἴδιος τό ἀντιλαμβάνεται καί νομίζει πώς εἶναι ζωντανός καί ἐμπνευσμένος ! Ἄν θυμᾶσαι σέ κάποιο σημεῖο λέει ὁ Ἰησοῦς αὐτό περίπου “ἔχετε λίθινες καρδιές καί θά σᾶς δώσω σάρκινες”», μου γράφει η αγαπημένη φίλη Νατάσα Κεσμέτη.
Με τα χρόνια και τα μελάνια αισθάνομαι επιτακτικά την ανάγκη να περιοριστώ σε ένα δωμάτιο δέκα τετραγωνικών και να μην ξεμυτίσω από εκεί, όπως πήρε πολύ νέος την γενναία απόφαση ο Βλάντιμιρ Χόλαν. Να περιορίσω τις ανάγκες μου στο ελάχιστο: να ανατρέχω μόνο σε σαράντα βιβλία και να γράφω σαν τον αείμνηστο Γιάννη Ζουγανέλη, που είχε στους τοίχους της κάμαρας τους εγκόσμιους αναχωρητές Νίκο Καρούζο και Γιώργο Χειμωνά. Αφού δεν μπορώ να κλειστώ σε ένα κελί μοναχού να αγαπήσω το κελί που θα φτιάξω ο ίδιος, να τρώω το φαί μου, να διαβάζω πολύ και να γράφω ελάχιστα.
Το σωτήριον έτος 1939 ο πατέρας μου αποφοίτησε από το οκταθέσιο Γυμνάσιο-Λύκειο της Λάρισας μαζί με τον Γιάννη Φλώρο και πολλούς άλλους συμμαθητές του, που έχτισαν τη σύγχρονη πόλη μας, και πήγε σε κάποιο μοναστήρι στο Πήλιο για να γίνει καλόγερος. Εκεί και μετά από παραμονή αρκετών ημερών και φιλοσοφικών συζητήσεων με τον πνευματικό της μονής, ακολούθησε τελικά τις συμβουλές του να προσφέρει τις υπηρεσίες του «εν κόσμω». Γύρισε πίσω και την ίδια χρονιά γράφτηκε στη Νομική Θεσσαλονίκης. Η σωτηρία της ψυχής μέσα στον κόσμο παραμένει ίσως το δυσκολότερο επίτευγμα του ανθρώπου. Ποτέ δεν είναι αργά. Η Νατάσα μού το είχε ευχηθεί το 2007, κομβική χρονιά της ύψιστης κρίσης για μένα. Σιγά-σιγά η ευχή της έπιασε. Κατάλαβα επίσης τι εννοούσε ο Σάντρο Πέννα με το ωραιότερο ίσως δίστιχο της Ιταλικής ποίησης: «Να ζω θα ήθελα αποκοιμισμένος/μες στο γλυκό ψίθυρο της ζωής». Με κλειστά τα μάτια μέσα στο γιορτινό πλήθος και την καρδιά μου ελεύθερη επιτέλους, σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα, αγαπητοί.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
