Πουλούσε φουρφούρια. Φορούσε παντελόνι φαρδύ και κοντό, και μάζευε τα λεφτά σε ένα πάνινο σακούλι, κρεμασμένο με πετσί απ’ τον λαιμό του.
Γιατί δεν γυρίζουν τα φουρφούρια σου, Αντώνη; τον πειράζαμε, με την τρέλα της πρώτης εφηβείας μας.
Πώς δεν γυίγιουν!
Και δώσ’ του να στριφογυρίζει, να βρει την κατάλληλη φορά του αέρα, να αποδείξει το λάθος μας.
Τι κάνει η μάνα σου, Αντώνη;
Ξεσπούσε σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο. Τη μισούσε τη μάνα του. Τον έβαζε να ντυθεί, να δουλέψει, να σιγουρέψει τα λεφτά στο σακούλι, όλα όσα δεν θα ήθελε να κάνει ο Αντώνης. Τι ήθελε ο ίδιος; Ποιος μπορεί να πει τι προσπαθούσε να ανασύρει από την άβυσσο της σκέψης του, με το κουβαδάκι τού «θέλω» του… Μια μέρα τής ξέφυγε. Ήταν Κυριακή πρωί. Νά σου τον κι ορμάει στον δρόμο ελεύθερος και τσίτσιδος, ενώ οι κυρίες που γυρνούσαν απ’ την εκκλησία έντρομες έκλειναν τα μάτια από τα κοριτσάκια, να μην δουν «το αντεράκι που βγήκε κάτω απ’ την κοιλιά του» και χοροπηδούσε ατίθασα, το διαολεμένο!
[Από την ενότητα «Δοκίμια καθημερινότητας», ανέκδοτα μικροδιηγήματα. Φωτογραφία: Josef Koudelka.]
