Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς πίνακες στὴν ἀποθήκη τῆς γειτονιᾶς μου, τοὺς εἶδα ἕνα ἀπόγευμα νὰ χάνονται μὲς στὴ σιωπὴ ὅπως τόσα καὶ τόσα πράγματα ἐδῶ γύρω. Πάνω ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς πίνακες κάθησα κι’ εἶδα ἕνα γέρο νὰ χαιρετάει μὲ μιὰ ρακὴ στὸ χέρι· ἐπέστρεφαν οἱ κύκλοι ἀπὸ τὰ μάτια του σὲ ὑδαρὸ πινέλο. Ἀνάξιο χέρι τράβηξε χοντρές γραμμές, κι’ ἐγὼ θαύμαζα τὴν κακὴ δουλειὰ, τὴν προχειρότητα, τὴ φαντασία ἄγονη ὥς τὸ τέλος. Ἄντρας μεσόκοπος, κεφάλι δουλευτὴ μὲ πλησιάζει. «Φίλε, δῶσε πέντε εὐρὼ, πάρε ὅποιον θὲς μὲ τὴν κορνίζα, δὲ μὲ νοιάζει». Σκέφτηκα νὰ βυθιστῶ στὴ σκόνη παλαιῶν πινάκων, νὰ κολυμπήσω ἀνάμεσα σὲ λευκὰ ἐρημοκλήσια, συνοικέσια καὶ βαφτίσια, μήπως καὶ βρῶ κάτι ἀπ’ τὸν τόπο μου, ποὺ ἴσως στὰ βουνὰ τῆς Ἤπειρος ρίχνει τρεμάμενο τὸ φῶς του. «Τὰ ἔργα αὐτὰ τὰ ’φτιαξε κάποιος παλιὸς τῆς γειτονιᾶς. Γερὰ κάντρα, ἀντέξανε τὴν ὑγρασία καὶ τὴ σκόνη» (σχεδόν, μὲ εἶχε πείσει ὁ μάστορας). Μὰ ἔπειτα, εἶπα μέσα μου, πὼς τέτοια πράγματα διόλου δὲ μοῦ χρειάζονται· ἔγνεψα ὄχι κι’ ἔφυγα, μὲς στὴ βροχὴ παγιδευμένος, σὲ στοχασμοὺς παράταιρους, ὅπως ὁ γέρος, στὸ πορτρέτο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ φέρει στὰ χείλη τὴ ρακὴ του.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Paco Pomet.]
