Η ψαρόβαρκα
Το σκοτάδι είναι πιο πηχτό καθώς φτάνει
στο ξημέρωμα· στο δρόμο του φεγγαριού τρεις
ψαράδες σέρνουν τη βάρκα πίσω στο γιαλό –
θα ’μεινε καιρό έξω και τώρα φαντάζει μικρή,
αχνή γιορτή: καλή ψαριά! καθώς περπατούν τώρα
στο νερό θα πρέπει να ’ναι ολόγυμνοι κι οι τρεις, ίδια μωρά:
καθαρό το μυαλό σαν το ήσυχο κύμα – έτσι
τα φαντάζεται κείνος που ποτέ του δεν έχει σκοτώσει
ψάρια
Το ξανακερδισμένο παιδί
Αν μπορούσα να δω μες απ’ το παράθυρο
κει που φτάνει ο δρόμος του φεγγαριού: ίσως πίσω
απ’ τα πατζούρια, δίχως σκοτούρα πλάσμα νέο κοιμάται –
ξέρω πάντως πως πέρσι είχαν χάσει ένα παιδί
οι άνθρωποι του σπιτιού· οι φωνές φτάναν ως το κύμα
κείνη τη νύχτα, φανταζόσουν τους δυο τους ένα κουβάρι
να οδύρεται, δίχως δρόμο: μαύρο, όμως κι αυτοί
εδώ δίπλα κοιμούνται ακόμα, τα πόδια πλεγμένα –
και ξημερώνει
Όχι πολύ μακριά
Όχι πολύ μακριά από κει, στον πίσω δρόμο
το κύμα ακούγεται στο βάθος, μοιάζει όμως
να ’ναι μίλια μακριά· εκεί πάει ένας μονάχος –
το φεγγάρι, καθώς χαμηλώνει, ούτε που φτάνει
στην άσφαλτο· κάθε βήμα προδίδει
την άσκοπη παρουσία: πώς βρέθηκε εδώ;
κανένας δε ρώτησε –
κι η βάρκα απομακρύνεται: οι ψαράδες –
φαντάζεται το σιωπηλό τους τραγούδι,
μια κοροϊδία· και μια αχτίδα περνάει
ξυστά, τσούζει τ’ άγρυπνα βλέφαρα·
ένα πατζούρι ανοίγει, δυο μάτια στο παράθυρο,
δεν τον κοιτούν – από ψηλά
μια σταγόνα, μια μέρα πιο μακριά απ’ το φως:
δεν είμαι ένοχος – που ξαγρύπνησα·
κουρασμένος άνθρωπος είμαι, όχι γέννημα
του σκοτεινού δρόμου.
16.9.2016
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Ν. Λύτρας.]
