Στη Νίκη
Θα ήθελα να είχα ένα σπιτάκι στην εξοχή. Ένα σπιτάκι αγαθό και γερό, μεσαίου μεγέθους. Θα σε καλούσα τα καλοκαίρια για λίγες μέρες, και το χειμώνα θα σου έβαζα στο χέρι τα κλειδιά για να πας να κοιμηθείς κάτω από την ωραία ξύλινη στέγη του. Τα πρωινά θα ξυπνούσες και θα τραγουδούσες: η αγάπη είναι ένα χρυσό ψάρι που ποτέ δε θα γίνει χρυσόψαρο! Στο σπιτάκι θα έβλεπες την απαλή καρδιά μου να τρέμει σαν νεογέννητο κουρδιστό κουνελάκι. Θα έβλεπες, στον ανοιχτό ορίζοντά του, πόση μαύρη συννεφιά φυσήθηκε μακριά για να μπορέσει να καθαρίσει ο ουρανός πάνω από την καλοσυνάτη καπνοδόχο του. Πάνω σε ένα τραπέζι όμορφο, που θα είχε κατασκευάσει ένας μονόφθαλμος μαραγκός βάζοντας όλη του την τέχνη και το μεράκι του, θα σε περίμενε ένα βιβλίο που από καιρό αναζητούσες, δίχως να το γνωρίζεις. Η ανεπίγνωστη αυτή αναζήτηση και επιθυμία θα φανερωνόταν μεμιάς, όταν θα αντίκρυζες το πολυπόθητο ανάγνωσμα, ανοιχτό στην πρώτη λευκή σελίδα του με την αφιέρωση: στην καλή μου γυναίκα, στην όμορφη και καλή μου κυρία, που με την ομορφιά της και τη διαφάνεια της καρδιάς της φωτίζει ολημερίς τα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μου. Αμέσως θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για εκείνο το βιβλίο, που μέσα του θα έβρισκες όλη τη χαρά και την περιπέτεια των παιδικών σου χρόνων και όλη την ανακούφιση ενός καρποφόρου και ευτυχούς μέλλοντος. Το βιβλίο θα ήταν ένα ταξίδι ταυτόχρονα στο παρελθόν και το μέλλον και διαβάζοντάς το θα ξέφευγες από τον κακούργο χρόνο και θα γινόσουν άχρονη και άχρωμη, όπως οι σελίδες αυτού του θαυματουργού πεζογραφήματος. Απαλλαγμένη από τον χρόνο και τα χρώματα θα αγαπούσες την ασπρόμαυρη ψυχή μου ακόμα περισσότερο, ακόμα πιο βαθιά… Αγάπη μου, μόλις θυμήθηκα ότι έχω ένα σπιτάκι στην εξοχή! Είχες δίκιο: η αγάπη είναι ένα χρυσό ψάρι που ποτέ δε θα γίνει χρυσόψαρο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Σχέδιο: Κώστας Σιαφάκας.]
