7.2.1957
Μου γράφεις πως τις μέρες αυτές το πολύχρωμο μεσογειακό τοπίο το ισκιώσανε βορινά σύγνεφα. Πάντοτε με γοητεύανε αυτά τα βουβά προανακρούσματα των ατμοσφαιρικών πεπρωμένων. Δε θα χαρώ όμως παραπέρα αυτή την φθινοπωρινή συμφωνία γιατί βιάζομαι να σου πω κάτι άλλο που σήμερα όλη τη μέρα με κράτησε οργισμένο.
Δε σε πιάνει οργή όταν βγαίνοντας από μια συναυλία όπου προ ολίγου πέρασε καλπάζοντας ο Μπετόβεν και ακούς μια κυρία να λέει πως πέρασε ευχάριστα κι αυτό το πρωινό της;
Δεν σε πιάνει οργή όταν ακούς πως η φιλοσοφία του Μπερξόν λ.χ. δεν είναι της μόδας;
Στις εποχές των πνευματικών Δημοκρατιών το πνεύμα υφίσταται ανήκουστες ταπεινώσεις. Σέρνεται απ’ τον κοινό άνθρωπο όπως ο ελέφαντας από ένα παιδί. […]
[Απόσπασμα από τα κείμενα που δημοσιεύονται στο Φρέαρ, τχ. 15, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
