Φοβάμαι
Τα τραίνα του νου που διαπερνούν τα τελευταία οχυρά
Τις επικλήσεις των ζητιάνων που αφυπνίζουν ενοχές
Το γκρίζο του ουρανού που εμποδίζει τη ματιά
Τις χαρούμενες κραυγές με τις οδυνηρές εκπλήξεις
Τις ανάσες που προσμετρούν το χρόνο
Το τίμημα της χαράς και των βαθύψυχων ερώτων
Την απουσία της και την αδημονία της έλευσης
Τη βεβαιότητα που αποτρέπει τις αναιρέσεις της αλήθειας
Την αμφισβήτηση της μιας και μόνης δικαιολογίας
Την αγωνία του πατέρα φοβάμαι
που ξυπνάει μέσα στη νύχτα
και κοιτάζει στο υπνοδωμάτιο των παιδιών
αν επέστρεψαν από τη βραδινή τους έξοδο
ενώ ξέρει καλά πως δεν έχει παιδιά
ούτε υπνοδωμάτιο για να ψάξει
Φοβάμαι και πάλι που φοβάμαι
[Από τη συλλογή Το κόκκινο κασκόλ, Μανδραγόρας, Αθήνα 2016. Φωτογραφία: Αndré Κertesz.]
