Ανεμίζουν λέει φώτα πολύχρωμα και ένα κορίτσι,
μοντέλο του ρεύματος που τίποτε πια δεν σημαίνει,
θάβει κάτω απ΄τις γόβες της σωρούς τις ακροπόλεις
Και γερνά.
Για χάρη της οι ποιητές απόψε
υπόσχονται να γράψουν μονάχα τραγούδια
παραδίδοντας τώρα και για πάντα
τα εργαστήρια τους στη φωτιά
Κόντρα στον καιρό
με την υγεία τους κλονισμένη
θ΄απαγγείλουν ξανά και ξανά
τους ανεπανάληπτους στίχους
βάφοντας τα μάτια τους με τα νησιά
Έτσι δίχως χάρτες και όργανα
Με μίλια ναυτικά
χτυπημένα στα σώματά τους
οι ποιητές θα πεθάνουν
μες στην καρδιά του μεσημεριού.
Προτού φύγουν δίνουν τα χέρια, αγγίζονται τρυφερά στους ώμους.
Όλοι οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, λες.
Όλες οι σκιές είναι κίνδυνοι.
Άμα φύγεις
θα πω στην ορχήστρα
να παίξει για σένα
όλα τα μυστικά ημιτόνια αυτού του κόσμου.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Έργο: Marc Chagall.]
