ΠΡΟΣ ΠΑΘΗ αρ. 2
Ποιος σ’ άφησε
το ποτήρι στο παραθύρι
στέγνωσε τα χείλη σου
κοίταζες κάτω τη σκόνη
της παρέλασης
μήνας Οκτώβρης
δίχως βροχές
άπλωνες τα χέρια σου
να σε βρει μια μυγδαλιά
εκτός εποχής
ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ
Στα σπαρτά της καρδιάς σου
υγρό το μπλε
π’ άφησε το χέρι σου
στο στέρνο
ακούγοντας τα τρένα της γραμμής
να μη φέρνουν το μαντάτο
πως είσαι μακρυά
πεντακόσια χιλιόμετρα
έκταση μέσα στο κάρβουνο
μέσα στα δάκρυα
να βρεις τα τηλεγραφήματα
των αισθήσεων
η μνήμη δεν έχει ράγες
καμιά απάντηση
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μου ‘λεγες θα πνιγούμε
να μετρήσω τους τελευταίους βηματισμούς
να μετρήσω στο κήπο τα κυκλάμινα
να μετρήσω
έστω
σε περιμένω παγωμένος
θυμάσαι
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
