Ζούμε σε έναν πολιτισμό που μας απαγορεύει να γεράσουμε με αξιοπρέπεια. «Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα χειρότερο από το να μεγαλώνεις», γράφει σε άπταιστα αγγλικά κάποια φίλη την ημέρα των 35των γενεθλίων της και μου έρχονται στο μυαλό διάφορα ανάλογα συνθήματα: «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος», «μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα τριάντα». Την εποχή της αμφισβήτησης το ηλικιακό όριο για να είναι κάποιος νέος, ήταν το όριο των τριάντα χρονών. Για τους Λόυντ του Λονδίνου είναι το όριο των τριάντα πέντε ετών (μετά και μέχρι τα πενήντα πέντε, θεωρείσαι μεσήλικας κι από κει και πάνω ηλικιωμένος), κι αυτόν τον ασφαλιστικό κανόνα ακολουθούν οι απανταχού ταξιδιωτικές εταιρείες. Το όριο των τριάντα πέντε ετών ακολουθούμε κι εμείς στο Ποιείν, για την κατηγορία των «νέων ποιητών». Το Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, που διοργανώνεται φέτος για τρίτη φορά, ανεβάζει τον πήχη στα… σαράντα (κάποιοι υποψήφιοι φαίνεται δεν χωρούσαν στα ηλικιακά όρια…), και με την πίεση που εξασκούν οι ανυπόμονοι για διακρίσεις νέοι, δεν αποκλείεται να έχουμε κι ακόμα μεγαλύτερες υπερβάσεις στις μελλοντικές διοργανώσεις.
Το «νέον» ωστόσο χρειάζεται πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί. Αυτό που αναγνωρίζεται αμέσως είναι το ήδη γνωστό. Το «νέον» πρέπει να ανοίξει καινούργιους δρόμους, να πολεμήσει την αναγνωστική μας οκνηρία και να αντρειωθεί πριν πεθάνει, γιατί όπως λέει κι ο Μπόρχες «τίποτα δεν παλιώνει πιο γρήγορα απ’ το νέον». «Αφήστε ένα νέον ποιητή στην ησυχία του», προειδοποιεί ο Πάουντ. «Μην δημοσιεύετε τίποτα πριν τα τριάντα σας», μας επισημαίνει η Γουλφ.
Θα πρότεινα να υιοθετήσουμε την επιλογή «Φεστιβάλ Πρωτοεμφανιζόμενων Λογοτεχνών», ακολουθώντας το σκεπτικό του Βραβείου Γιάννη Βαρβέρη, για να αποφύγουμε τις ηλικιακές και νοηματικές παρανοήσεις και όλα τα ευτράπελα που τις συνοδεύουν με τον προσδιορισμό «νέος». Πολύς θόρυβος για το τίποτα θα μου πείτε, αλλά πώς να επιζήσεις διαφορετικά χωρίς μπότοξ, πλαστικές, παραποιήσεις αστυνομικής ταυτότητας, βοηθημάτων στύσης σε μια εποχή που έχει μπερδέψει την σεξουαλικότητα με τη διείσδυση και μέσα στην συναισθηματική πορνογραφία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Αφήστε έναν ποιητή να ζήσει την ηλικία του, παρακαλώ, και θυμηθείτε τον Μπέρυμαν: ένας νέος ποιητής είναι τόσο γελοίος όσο ένας βαριά τραυματισμένος που ανακάμπτει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Στη φωτογραφία ο James Dean φωτογραφημένος από τον Bob Willoughby.]
