Σημειώσεις ενός σημείου στίξης
Ο κόσμος κατέβηκε στο κεφάλι του
είχε καταβροχθίσει τους γείτονες του
και στρογγύλευε συνέχεια
σε κάθε βήμα τσουλούσε πάνω στα χορτάρια
δεν μπορούσε να ανέβει ούτε στις χαραμάδες
και δεν περνούσε τις σχισμές
και σε κάθε άνοιγμα των χειλιών
κάποια λέξη θα προέκυπτε
ταιριαστή θα ήταν
σήμερα, ίσως, αυτή, εγώ, πέρα, θέλω
Θα κοίταζε οτιδήποτε σφαιρικά
Θα μιλούσε οπωσδήποτε σφαιρικά
Θα έφτιαχνε σκιά αναμφίβολα σφαιρική
Με σφαιρικό τρόπο όλα τα προηγούμενα
Είναι μια τελεία
Κοπανάει τον αέρα
με τον τρόπο που όσοι μετεωρίζονται
μεταξύ άλλων ανθρώπων
σχηματίζουν το τέλος
Δυνατότητες δύο νέων
Θα γύριζαν την υδρόγειο
συζητούσαν την ύπαρξη ηπείρων
θα βούλιαζαν στο λευκό χυλό του φωτός
μετρούσαν τις αποστάσεις των αστεριών
θα περιπολούσαν τον κόσμο
γκρεμιζόταν αστέρι στο φιλί τους
θα γέμιζαν το κενό
οι χορδές εκτόπιζαν τους ήχους
θα γινόντουσαν δίκοπο πρόσωπο
τα ποτάμια κρεμόντουσαν πάνω από τη θάλασσα
θα ήταν μέλλον
αν είχαν παρόν
Μια πόλη για τον Φραντς
Αγαπημένε μου Φραντς
δεν είναι που το πρόσωπο σου ξεχειλώθηκε
και μοιάζει με λαμπαδιοδρομία
εν μέσω τουριστών
ούτε το γεγονός πως οι λέξεις σου φτώχυναν
και ο Πατέρας εμφανίζεται να υπαγορεύει
την ανησυχία και τις κραυγές που χύνονται
ούτε και τα δοκάρια που πήραν το όνομα σου
ούτε φυσικά πάλι ότι σε έκαναν έρμαιο
συναισθηματικής αδυναμίας
μιας μιζέριας απόλυτης, αυτό-καταστροφικής
που βαστούσε λέξεις σαν κομποσκοίνι
και στέκεται σαν γιορτινός φάρος
για να απομακρύνει τη θλίψη από τα πατώματα
είναι που η προκυμαία και η γέφυρα
δεν είναι τα μέρη για να σχηματίζονται ουρές πίσω από ομπρέλες
και φωνές πολύγλωσσες και καλντερίμια με χάρτες
αλλά εκεί που σπαράσσουν τα καράβια
αλλά εκεί που στόματα ξεδιψούν
αντίκρυ στο βάθος και στη γεωμετρία των τόπων
αλλά εκεί που οι αγαπημένοι συναντιούνται
όταν χωρίζονται από τις όχθες
και φεύγει ο ένας προς δυσμάς
και η άλλη προς ανατολάς
αλλά εκεί που οι σειρήνες
την νύχτα ανεβαίνουν για να προσευχηθούν
αλλά εκεί που οι γυναίκες δοκιμάζουν την αντοχή
της ίδιας τους της σάρκας
πριν τοποθετήσουν την μοίρα τους
στα χέρια των αγαλμάτων
Φραντς η πόλη σε πλημμύρισε
και δεν μαζεύεσαι
ούτε με σφυρί
ούτε με καλέμι
είναι καιρός να γίνεις το ποτάμι
[Aπό τη συλλογή H θάλασσα με τα 150 επίπεδα (Κουκούτσι 2016).]
