Αόρατα κελιά
Γέμισαν οι δρόμοι
Οι πεινασμένοι τρώνε την σάρκα τους
Την μάνα τους, τα παιδιά τους
Οι φωνές σώπασαν
Οι φθόγγοι στραγγαλίζονται στην γέννα.
Επιβιώνουμε σε μικρές δόσεις
Με μάτια κλειστά
Χλωμά δέρματα
Προκαθορισμένα βήματα
Με φιάλες οξυγόνου
Εκούσιους εγκλωβισμούς
Τεμαχισμένες πραγματικότητες.
Η κληρονομιά των τέκνων μας.
Τα κάγκελα δεν είναι τίποτα
Αυτοί μπορούν και ονειρεύονται
Τα κάγκελα δεν είναι τίποτα
Κάπου βαθιά μέσα μας
Ένα κομμάτι ουρανού παραμονεύει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
