1. Η μουσική είναι ενόραση και απευθύνεται πρωτίστως στη φαντασία, η οποία και καθορίζει το εύρος της δεξιότητας του ακροατή στο να προσλαμβάνει μικρές ή μεγαλύτερες ενότητες, όπως αντίστοιχα στη γλώσσα του μπορεί να αντιλαμβάνεται φράσεις, προτάσεις, παραγράφους, κεφάλαια ενός μυθιστορήματος και τελικά –ιδανικά– ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Η αισθητική απόλαυση είναι ευθέως ανάλογη της πνευματικής δραστηριότητας του ακροατή. (Προφανώς η κατοχή ενός ζεύγους αυτιών δεν αρκεί για να καταστήσει κάποιον ικανό να ακούει μουσική, όπως η κατοχή ενός ζεύγους ματιών δεν αρκεί για να καταστήσει κάποιον ικανό να διαβάζει λογοτεχνία. Χρειάζεται να γνωρίζει «ανάγνωση», να έχει μια στοιχειώδη ευαισθησία, αντιληπτική ικανότητα και μια ικανού εύρους φαντασία.)
2. Όπως η γευσιγνωσία δεν κατακτάται απλά με την αυξημένη κατανάλωση φαγητού, έτσι και η ακουστική δεξιότητα δεν βελτιώνεται με το να ακούει κανείς απλά πολλή μουσική. Όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης, «τα γουρούνια τρώνε τα πάντα, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της επιλογής».
[Η συνέχεια του κειμένου στο Φρέαρ, τχ. 14 που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
