Η αγάπη για ένα βιβλίο είναι συναισθητική. Χρόνια μετά την ανάγνωση λαθροβιοί, ώσπου ξυπνά απροσδόκητα χάρη σε μια μυρουδιά, σε έναν ήχο, σ’ έναν αναπάντεχο συνδυασμό απροσδιόριστων πραγμάτων μόλις πριν από το κατώφλι της συνείδησης –και τα ακροδάχτυλα έχουν ξάφνου την αίσθηση όχι οποιουδήποτε βιβλίου, μα εκείνου, και τα ρουθούνια μυρίζουν το χαρτί όχι ενός τυχαίου βιβλίου, μα του συγκεκριμένου. Δίχως να προβάλλουν νοερά οι ίδιες οι λέξεις του βιβλίου, προβάλλει η όψη τους, η αίσθηση που σου ’χαν δώσει όταν τις διάβαζες –ενώ το ίδιο το βιβλίο, ως πλοκή, μπορεί πλέον να έχει λησμονηθεί, να μη μένει από τους χαρακτήρες του μήτε καν το φάντασμά τους, και, από τα περιστατικά που εξιστορούνται μέσα, να μην απομένει καν ο απόηχός τους.
Από τ’ ανοιχτό παράθυρο της κάμαρας που βρίσκεσαι τώρα –μπορεί ένα χειμωνιάτικο παράθυρο που ανοίχτηκε για ν’ αεριστεί λιγάκι το δωμάτιο–, μια πνοή φέρνει κάτι, έναν ψίθυρο καλοκαιριού, και χάρη στο θαύμα της συναισθησίας αισθάνεσαι για το λησμονημένο βιβλίο τη λαχτάρα που είχες αισθανθεί τότε. Νιώθεις την αίσθησή του να σε κυριεύει, δίχως καν να θυμάσαι τι ήταν αυτό που σ’ είχε κάνει τότε να το αγαπήσεις. Άμα ήταν το βιβλίο που σε συντρόφεψε μέσα σ’ ένα απέραντο καλοκαίρι, νιώθεις ζεστή κείνη την αλλοτινή άμμο, κι εκείνον τον ήλιο, στο δέρμα σου. Η άμμος κι ο ήλιος είναι πράγματα πλεγμένα παντοτινά με τις ξεχασμένες λέξεις, είναι από τις λέξεις της ιστορίας ό,τι δεν έχει ξεχαστεί, γιατί ένα βιβλίο δεν είναι κλεισμένο ποτέ ανάμεσα στο εξώφυλλο και τ’ οπισθόφυλλό του. Είναι μέρος ενός ολόκληρου κόσμου, εξωτερικού κι εσωτερικού, που εισβάλλει στις σελίδες και διεκδικεί από την ιστορία το μερτικό του.
Μια αγαπημένη βιβλιοθήκη δεν είναι ποτέ βιβλία βαλμένα σε ράφια. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος αισθήσεων κι αισθημάτων που περιέβαλλαν όσα βιβλία αγαπήθηκαν αληθινά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. H φωτογραφία κάτω είναι του Alfred Eisenstaedt.]
