την κάθε μου φορά
φοβούμαι την απώλεια όλων
κάθε στιγμή να κινδυνεύω να σε χάσω
ποιά είναι όλα, θα μου πεις; για σκέψου
τα μάτια χρώμα πρωινού μπροστά σου
κι αυτό τό ’να φεγγάρι μές στη γούβα του
χρυσό λεπτό ημισέληνο
τό ’χεις τώρ’ ανεξίτηλα κερδίσει
-ποιά είναι όλα του κινδύνου μου τα σήματα
θα πω είναι λόγια
αγκαθωτά μικρά ενύπνια ποιήματα
χαλί της σκέψης στο κατώφλι επιμονές
σκύβεις να βρεις κάθε χαμένο αίσθημα
και είναι ε κ ε ί
εκεί όπου το τοποθέτησες
πίσω από τ’ ανοιχτό παράθυρο τη μέρα
κάτω απ’ το πρώτο μου φλυτζάνι του καφέ
κάθε στιγμή να κινδυνεύω να μη μ’ έχεις
πίνοντας κόκκινα αγκάθια έντεχνα
λάθος βηματισμούς λελογισμένους τόσο
πάθη στη θράκα που ακραιφνώς λαχτάρησες
εσύ εσύ εσύ μόνον εσύ
αφού για μένα τα πλεγμένα όνειρα
στην πέτρα δέσαν της καρδιάς ουράνια ύλη
ράγισε. κι από κει πράσινα θαύματα
‒πώς βγάζει η πέτρα τη ζωή απ’ την καρδιά της‒
ξέρω μαζί σου να κοιτάξω αντίπερα
να παίρνω έμαθα μικρό ένα μαντήλι
το κεντημένο το πανάκι στο μανίκι μου
πρόσφορον άρτο επικείμενο ζυμώνω
πάλι πηχτό να συμμαζεύει το αίμα μου
ίσως και επειδή μαύρο γιατί
κάθε που φεύγω πια, σε σένα όλο έρχομαι
ένα παιδί σκυλί μπορεί μια καταιγίδα
έξω απ’ την πόρτα την κλειστή πάνοπλη στέκομαι
ακοίμητό μου τέλος όρισα φρουρόν
τον άγιο Κίνδυνο στο παραπόρτι εμπρός
της μέρας παίρνω πολεμώντας το κατόπι
[Από τη συλλογή Η αγάπη που δεν ξέρει, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2015. Το έργο είναι της Ιωάννας Καφίδα.]
